موسیقی ما - علی قمصری و گروهش ساعت 22:15 دقیقه شنبه 17 خردادماه به روی صحنه تالار پا گذاشتند و قطعات آلبوم تازه رونمایی‌شده «سخنی نیست» را به اجرا گذاشتند.

«شعر بی‌واژه» اولین قطعه‌ای بود که پس از کوک ساز قمصری، توسط بانوان همخوان گروه اجرا شد. هاله سیفی‌زاده، سحر محمدی، بهرخ شورورزی و مژده بهرامی با آواهای بی‌واژه طرح آوازی را آغاز کردند و در ادامه علی قمصری، مصباح قمصری، سیاوش روشن، حسین بهروزی‌نیا و همایون نصیری به همنوازی پرداختند. جالب آنکه با آغاز اولین هم‌آوایی گروه، سن به حالت تیره درآمده بود و می‌شد حدس زد طراحی انجام شده برای اجرا کاملاً برنامه‌ریزی شده و مطابق با فضای موسیقی «سخنی نیست» پیش می‌رود. در ادامه، فضای صحنه نورانی می‌شود و موسیقی قمصری با این اجرا ذائقه مخاطب را به سمت و سویی پیش می‌برد که به آن عادت ندارد.

«چه بگویم سخنی نیست» ترجیع‌بند قطعه بعدی با همین نام را می‌سازد. استفاده تمام‌عیار از شعر موسیقایی و موسیقی شاعرانه در اینجا شنیده می‌شود. شعر با مطلع «پشت درهای فروبسته شب...» آغاز شده و دوباره ترجیع‌بند «چه بگویم سخنی نیست» تکرار می‌شود.

حالا نوبت به شروع توفانی دف و کوزه و سازهای کوبه‌ای می‌رسد که نوازندگی آنها را رضایی‌نیا و نصیری به عهده دارند. به این‌جا که می‌رسیم، مضراب‌های سریع و پرقدرت قمصری بر سر تار فرود می‌آید. با نوعی طغیان حسی ذهن مواجهیم و نوعی غم پنهانی. این را می‌شود به حساب حس و حال مصنف در هنگام تصنیف این نت‌ها گذاشت.

در بخش دیگر، آواهای همخوان‌ها مطابق با هوره‌های مرسوم در موسیقی کردی و لری طراحی شده است. در ادامه جملات با ریتم بسیار تندتری تکرار می‌شوند. حالا این دف و پرکاشن هستند که عرصه را به دست می‌گیرند. نصیری نقبی به موسیقی بندری با ریتم‌های تند می‌زند که شادی و اعتراض را در خود دارد. با یک ریتم ملایم، شاهد فرودی مختصر هستیم و باز ضربه بر سازهای کوبه‌ای به اوج می‌رسد.

برای اجرای قطعه بعد، پرده پشت سر گروه بالاتر می‌رود و رنگ‌های نارنجی، بنفش و زرد خودنمایی می‌کنند. کار با تکنوازی قمصری در مایه دشتی آغاز می‌شود. نگاه قمصری در این مقدمه بیش از قسمت‌های قبلی به ردیف موسیقی ایرانی است. یک دوره کامل از دشتی با ارائه یک ردیف مینیمال و البته با پستی‌ها و بلندی‌های شارپ و در ادامه نیم‌نگاهی به آواز اصفهان و البته موسیقی کردی.

بخش بعدی با همراهی دو برادر (علی و مصباح قمصری) شکل می‌گیرد. خط محوری را بم‌کمان ترسیم می‌کند و تار شاخ و برگ شاعرانه می‌بخشد. حالا فضا برای هوره‌های کردی فراهم می‌شود. موسیقی در اینجا پرانرژی است و ملودیک. زیر صدای آواها، صدای تار به گوش می‌رسد. اینجاست که همخوان‌ها می‌خوانند: «آنکه مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت...»

در بخش بعد تک‌نوازی عود سیاوش روشن نگاهی به حجاز، دشتی، شور و موسیقی آفریقا دارد. ریزه‌کاری‌های موجود در سازِ «روشن» شنیدنی است و البته در راستای مسیری است که هم‌نوازان حصار تا الان طی کرده‌اند.

با اتمام این بخش، علی قمصری ساز دیوان به دست گرفت و مصباح با سازش صدای نفس نفس زدن آدمی در تب و تاب را ارائه داد. بانوان همخوان هم طرح تحریرها و آواها را به همین شکل آغاز کردند. در این قطعه می‌شد فضای موسیقی روان‌پریشانه مورد علاقه مصباح قمصری را کاملاً حس کرد. مصباح در ادامه ساز بادی به دست گرفت و بانوان به همخوانی شعر «بی‌قرار» هوشنگ ابتهاج (باز آی دلبرا که دلم بی‌قرار توست) را به اجرا گذاشتند.

اعضای گروه هم‌نوازان حصار را در این اجرا علی قمصری (نوازنده تار و دیوان/ همخوان)، مصباح قمصری (نوازنده بم‌کمان - همخوان)، سیاوش روشن (نوازنده عود - همخوان)، حسین رضایی‌نیا (نوازنده کوزه و دف)، همایون نصیری (نوازنده سازهای کوبه‌ای) و همخوانان را هاله سیفی‌زاده، سحر محمدی، بهرخ شورورزی و مژده بهرامی تشکیل می‌دادند.