بنده قبلا هم یک بار دیگر در اینجا پاسخ خودم رو به نظر یکی از دوستان نوشتم. ولی دوباره با دیدن این نظر نوشتن یه سری مطالب رو بی فایده ندیدم.
باید به شما دوست عزیزی که مخاطب 600 نفری این البوم رو در برابر مخاطبان پر تعداد البوم های پاپ ناچیز میدونی و معتقدی این البوم انچنان هم دیده نشده، یاداوری کنم که مخاطبان این نوع موسیقی همیشه خاص و کم تعداد بوده اند و در مقابل مخاطبان ژانر پاپ (که اساسا کلمه ی پاپیولار که اسم موسیقی پاپ از ان گرفته شده به معنی مردمی و عامه پسند است) همیشه و در طی همه ی دوره ها پرتعدادتر از انواع دیگر ژانرها بوده اند، و در هر حال مخاطبان این البوم که شما انها را اندک میدانید بازهم از البوم های دیگری که شما ان ها را موفق تر دانسته اید بیشتر هستند.
در ادامه مایلم از شما سوال کنم: شما که معتقدید زمان چهچهه زدن به پایان رسیده و (در کمال تعجب) ان را به پاره کردن حنجره تشبیه میکنید چرا نظر خود را نقض میکنبد و از افتخاری و ایرج و تاج و عقیلی به عنوان نمونه های برتر این ژانر یاد میکنید که عمریست کارشان چهچهه زدن است؟
و همچنین شما که معتقدید البوم های دیگر نواوری داشته اند و نقاط منفی این البوم تا به این حد شما را ازرده و طرفداران این البوم را عده ی قلیل بیش از حد متعصب میخوانید اگر یک لحظه جبهه گیری های بی مورد که موسیقی اصیل ما سالهاست با ان دست به گریبان است (مانند پیش کشیدن بحث تکراری مقایسه ی صدای پدر و پسر و تلاش برای انتخاب برنده و بازنده) کنار بگذارید خواهید دید که این البوم هم نواوری های زیادی دارد ( از جمله تنظیم متفاوت،حضور چند نوازنده ی سرشناس بین المللی،نواوری در سبک و خارج شدن از چهارچوب همیشگی موسیقی اصیل ضمن حفظ ارزش ها و تلاش برای جهانی کردن موسیقی اصیل ایرانی و نزدیک کردن حال و هوای قطعات به فضای فکری و احساسی شاعر و تلاش برای برقراری ارتباط فلبی و مستقیم مخاطب با مفهوم شغر و...) که البته فقط درصدی از همه ی این اهداف به تحقق پیوسته و همه ی تلاش ها به نتیجه ی صد در صدی نرسیده و این فعلا اغاز راه است.
در پایان باید بگویم از خواندن نقدهایی که از این البوم میشود بسیار خوشحال میشوم و بسیار علاقمند به تبادل نظر با دوسبان هستم و همچنان منتظر نقدی درست از طرف دوستان هستم که حداقل چیزی راجع به تنظیم موسیقی قطعات و سازنده ی این البوم تهمورس پورناظری یا نوازندگی و استفاده از سازهای دیگر در موسبقی ایرانی و... بپردازند نه اینکه فقط خوانندگی همایون را نقد کنند که در این البوم فقط خواننده است و صدایش یک جنبه از این البوم است و با مطرح کردن همان بحث کهنه ی انتخاب بین صدای پدر و پسر سعی کنند تمام البوم را زیر سوال برده و به گمان خودشان ان را نقد کنند.
با تشکر

این آلبوم بهترین اثر ده سال اخیره.به نظر غرض ورزیی در صحبتای شما وجود داره.یک باره هم گفتم بازم میگم میتونید نظرات اساتید محمدرضا شجریان،تهمورث پورناظری،حسین علیزاده،مجید درخشانی و شجاعت حسن خان رو درباره این اثر ببینید.
البته ممکنه شما این ها رو استاد ندونید.خود محمدرضا شجریان گفت نمیدونم همایون این همه قدرت و نفس و از کجا اورده.نمیخواد شما سنگ آثار متوسطش و به سینه بزنی!

در ابتدا سلام.دوست عزیز نمی دونم چرا ما یاد نگرفتیم انتقاد های خودمون رو با احترام بگیم و فکر می کنیم هر چی با پرخاش بیش تری صحبت کنیم تاثیر بیش تری داره و متاسفانه انتقاد هایی هم که می کنیم از روی نا آگاهی و دانش ناکافیه. شما بهتره اول در مورد کاری که انتقاد می کنید اطلاعات کافی داشته باشید تا یه وقت عدم آگاهی شما موجب قضاوت نادرست نشه.در آلبوم "نه فرشته ام نه شیطان"هیچ چهچهی وجود نداره که شما چهچه آقای شجریان رو با چهچه های سایر هنرمندان کشورمون مقایسه کردید.در تصنیف چرا رفتی فقط اوج خونی وجود داشته و نه چهچه و در تصانیف دیگه هم تحریر و باز هم اوج وجود داره نه چهچه!!! .بین چهچه و اوج خونی و تحریر تفاوت بسیاری وجود داره و آقای شجریان به خوبی از پس اجرای این اوج بر اومدند. شما کافیه از چند مسیقیدان بپرسید که آیا هیچ اشتباهی و یا فالشی در این و یا سایر قطعات وجود داره یا نه و مطمئنا همه پاسخ منفی به شما خواهند داد پس وقتی هیچ اشتباهی در نحوه ی خوندن وجود نداره در نتیجه کار هم کار بدی نخواهد بود. ما در آواز موسیقی اصیل بالا تر از استاد شجریان نداشتیم و فعلا هم نداریم ایشون بر تک تک گوشه ها تسلط کافی و دانش موسیقیایی کافی دارند و در واقع تنها نمونه واقعی موسیقی اصیل ایرانی هستن پس در نتیجه هر هنرمندی که بخواهد در موسیقی اصیل ایرانی فعالیت کند به نحوی از استاد شجریان تقلید خواهد کرد زیرا ایشون الگول آواز اصیل ایرانی هستند پس نمیشه شباهت اجرای برخی گوشه ها رو تقلید نام گذاشت. مگه شما می تونی گوشه عراق یا بیات راجع رو به نحو دیگه ای بخونی؟در این آلبوم آقای شجریان نخواستند اوج قدرت توانایی های خودشون رو به نمایش بگذارند که شما مقایسه می کنی...شما اگر تصنیف"شب ستاره کش"در آلبوم "بی من مرو" را شنیده باشید و یا "ساز و آواز شور ناشکیبا" و ...... رو گوش کرده باشید خواهید دید که چه قدر آقای شجریان تواییی های زیادی دارند و آیا چهچه هایی که در "شب ستاره کش" اجرا کردند کسی قادر به اجرای دوباره آنها خواهد بود؟و در آخر بهتره هر آلبوم رو با توجه به سبکی که اجرا کرده و با اجرا های دیگران در همان سبک وجود داره مقایسه کرد و نه یک آلبوم سنتی رو با یک آلبوم پاپ.مقایسه شما مثل مقایسه ی ورزش با پزشکیه که واقعا مقایسه نادرستیه.تعداد آرای آلبوم "نه فرشته ام نه شیطان" از تعداد آرای همه ی آلبوم های آقایان : عقیلی و افتخاری و معتمدی و ...بیشتره.
به دلیل پر حرفی واقعا متاسفم. امیدوارم همه هنرمندان خوب کشورمون در سال جدید کار های بسیار قوی و زیبایی رو ارائه بدن و باعث ارتقای سطح موسیقی کشورمون باشند و موسیقی ما از حاشیه های بی معنی دور باشد. تندرست و شادکام باشید.