موسیقی ما- لی‌لا رضایی: اگر چه اعتقاد دارد نام استاد برازنده بسیاری از افراد که این روزها نام استاد بر رویشان می‌گذاریم نیست، اما خود یک استاد به معنای تمام و کمال است و تا کنون شاگردان خبره بسیاری را به جامعه موسیقی ایران معرفی کرده است.استاد مصطفی کمال پورتراب سالیان سال در موسیقی داشته های بسیاری دارد که این داشته‌ها همگی جزو فنون موسیقی امروزه به شمار می‌روند.با او گپی در خصوص جشن موسیقی ما و موسیقی این روزها  زده‌ایم که مختصری از آن در زیر آمده است:
 

• *جشن موسیقی ما توانست اهالی موسیقی را از ژانرهای مختلف دور هم جمع کند و آن‌ها را به هم نزدیک کند. به نظر شما چه تأثیرات دیگری می‌تواند داشته باشد؟ آیا چنین رویکردی در روند پیشرفت موسیقی موثر خواهد بود؟

البته چنین چیزی فقط گوشه ای از کارهای با ارزشی است که در زمینه موسیقی می‌توان انجام داد اما در کل حرکت بسیار خوبی است. چون وقتی به هنرمند برای کاری که انجام داده است، بها داده می‌شود و کار او مورد توجه قرار می‌گیرد، هنرمند تشویق می‌شود که بعد از این نیز در همان راستا گام بردارد و یا تلاش خود را برای بهتر کار کردن بکند. آنچه مهم است این است که این رویکرد و رویکردهای این چنینی می‌تواند بسیار به نفع موسیقی تمام شود و بسیار تحسین برانگیز است، اما مطمئن باشید که کافی نیست. ما در جشنواره فجر نیز چنین تجربه‌هایی را داشته‌ایم. باید به افرادی که مسئول برگزاری این مراسم بودند بگویم که اقدام جالبی کرده‌اند. ناگفته نماند که با کاستی‌هایی نیز همراه بوده است.

• *فکر می‌کنید چه کاستی‌هایی داشت؟

متأسفانه نه در این مورد بلکه در بیشتر موارد نظرات کارشناسی درست نیست و افرادی به کارشناسی هنر دعوت می‌شوند که بویی از آن نبرده‌اند. باید افرادی برای کارشناسی انتخاب شوند که علاوه بر هنری که دارند، به علم آن نیز مسلط باشند تا بتوانند نظر دقیق و قطعی بدهند. در این میان افرادی دیده می‌شوند که با رفتارشان طوری وانمود می‌کنند که انگار همه چیز را بلدند و نام استاد را برای خود انتخاب کرده‌اند. حیف است از لقب استاد برای هر کسی که از گرد راه می‌رسد استفاده کنیم. متاسفانه این روزها از این لقب برای همه استفاده می‌شود در حالی که با چنین چیزی استادان واقعی زیر سوال می‌روند و این به هویت آن‌ها لطمه می‌زند.
 

• *چه لطماتی؟

کسی که تحصیلات موسیقی ندارد و بلد نیست کار خود را به درستی انجام دهد، باید نام استاد بر او نهاد و او را هم ردیف استادان واقعی کرد؟ به هیچ وجه با چنین چیزی موافق نیستم و شدیدا آن را رد می‌کنم. چرا که دیده‌ام بسیاری از این‌ها اصلا سواد موسیقی ندارند و در این زمینه تحصیلاتی ندارند. اما عده دیگری هستند که در مقابل این‌ها بوده و می‌توان لقب استاد بر رویشان نهاد. هنرمندانی همچون داریوش طلایی، حسین علیزاده و ... که اتفاقا از شاگردان من بوده‌اند و در زمینه موسیقی تحصیلات دارند و همین طور در زمینه عملی تجربه های خوبی دارند. کسی همچون داود گنجه ای لیاقت لقب استادی را دارد نه افرادی که امروزها این لقب را با خود یدک می‌کشند. این هنرمندان علاوه بر این که نوازنده های بسیار خوبی هستند در زمینه کاری خود تحصیلات عالی دارند. امروزه اگر کسی نتواند روزنامه بخواند شما به او نمی‌گویید بی سواد؟ شما نمی‌توانید به او لقب استاد را بدهید. ما باید کاری کنیم که آدمهای باسواد به عرصه بیایند. تک و توک ممکن است کسانی باشند که دارای این محاسن باشند ولی بقیه را نیز باید تشویق کرد که وارد عرصه شوند. چون دیگر دوران بی سوادی به پایان رسیده است. یک هنرمند باید سواد خواندن آنچه که خود خلق می‌کند را داشته باشد. گاهی دیده شده که برخی از دوستان حتی نمی‌توانند نتی را که خود خوانده‌اند اجرا کنند. همین جوری همه ریخته‌اند در عرصه موسیقی و هر کس از راه رسیده اسم خودش را خواننده، آهنگساز و تنظیم کننده گذاشته است.
 

• *ولی بعضی مواقع دیده شده که بعضی‌ها اگر چه در این زمینه سواد ندارند اما خوش درخشیده‌اند؟

خیر! اگر نظر بنده را می‌خواهید می‌گویم که اصلا امکان پذیر نیست چون دوره‌اش تمام شده است. ه کس که چهارتا کلمه پشت سر هم ردیف کرد که شاعر نیست. این طور نیست که همه بتوانند با علم نداشته خود این عرصه‌ها را بگردانند. امروزه افراد تحصیل می‌کنند، دبیرستان می‌روند، دانشگاه می‌روند و مدارک عالی می‌گیرند و این طور نیست که کسی سینه به سینه به یادگیری علوم و فنون بپردازد و یا به کمک تقلید بخواهد به جایی برسد.
 

• *انگار خیلی هم به نسل جدید امیدوار نیستید؟

خوب وقتی علم را نادیده می‌گیرند، به نظرتان می‌توان به آن‌ها دل بست و از آن‌ها توقع پیشرفت داشت؟ ما باید معیاری برای سنجش داشته باشیم یا نه؟ واین معیار برای من سواد یک فرد است که عنوان هنرمند را با خود یدک می‌کشد و گرنه لوح و سکه و جایزه که دردی از کسی دوا نمی‌کند. یک موزیسین باید روی اصول و بر حسب محاسبات کار کند، صحیح و درست!تنها جایی که مطمئنم اساتید بسیاری را می‌توان در آن یافت همین خانه موسیقی است که متاسفانه به آن هم بهای چندانی داده نمی‌شود. در حالی که بهترین ها آنجا حضور دارند. اگر در جشنواره‌هایی اینچنینی می‌خواهند بهترین نتیجه را داشته باشند، باید از حضور این کارشناسان استفاده شود. چون همیشه به این اصل معتقد بوداه ام که قدر زر، زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری! همین جوری که نمی‌شود از مردم و از کسانی نظرخواست که به موسیقی هیچ اشرافی ندارند. چون مردم به کسی رای می‌دهند که اسمش را بیشتر شنیده‌اند و مشهورند نه کسانی که سواد دارند و درعرصه موسیقی سرشان به تنشان می‌ارزد.مثالي مي زنم: دوسال پيش درشوراي عالي خانه موسيقي به من پيشنهاد شد تا رييس آن شوم اما من نپريرفتم. مي دانيد دليلش چه بود؟ گفتم هرچند من اطلاعاتم زياد است اما به قدري معروف نيستم كه همه من را بشناسند. كسي را به عنوان رييس انتخاب كنيد كه مشهور است و مردم او را مي شناسند و به آنها پيشنهاد دادم كه از حضور شجريان استفاده كنند و من به عنوان نائب رييس در كنارشان باشم. اين دوستان نيز قبول كردند.چنين چيزهايي اگر مدنظر قرار بگيرد بسيار خوب است اما متاسفانه هميشه زود تصميم گيري مي شود.
 

• *فكر مي كنيد در دولت آينده اتفاق خوبي براي موسيقي بيافتد؟

با توجه به حرفهايي كه رييس جمهور آينده زده اند فكر مي كنم ايشان به فكر موسيقي باشند و امكانات بيشتري در اختيار هنرمندان بخصوص هنرمندان موسيقي قرار دهند.