موسیقی ما - سمیه قاضی زاده: میرواجد سمیعی ساخت موسیقی بیست را به عهده داشت تا ورود او را به جرگه موسیقی فیلم تبریک گفته باشیم. سمیعی در ساخت این موسیقی، موسیقی اصیل ایرانی و به ویژه ساز تار را مدخل اساسی قرار داده و بر اساس همین ضرباهنگ ها جلو می رود تا آنجا که آنچه از موسیقی این فیلم در یاد می ماند تنها همان تک مضراب های تار است.

بی شک انتخاب موسیقی ایرانی برای داستان "بیست" که قرار است روایتگر قصه ای تا این حد ایرانی باشد انتخاب بسیار به جایی است حالا اگر برای صدای شخصیت اصلی فیلم "سلیمانی"(پرویز پرستویی) هم ساز تار انتخاب شود، باز به نظر می رسد که این ساز می تواند خوب نقشش را ایفا کند اما همه اینها برمی گردد به هوشمندی و سلیقه آهنگسازی که پشت آن است تا از تلفیق سازهای زهی و تار چه آواهایی را بیرون دهد.

موسیقی بیست موسیقی است که در لحظات حساس فیلم به جای آنکه داستان گو باشد بیشتر بار روایت فیلم را هم می گیرد و تنها صدای تک مضراب های کشدار تار است که تماشاگر را می آزارد نه آن چیزی که قرار است به عنوان موسیقی استفاده شود. موسیقی آنقدر کند، طولانی و یکنواخت است که آدم احساس می کند هرگز قصد تمام شدن ندارد. البته در ابتدای فیلم و مثلا در صحنه هایی که "سلیمانی" در مطب دکتر روانپزشک است، سازهای زهی نقش پررنگ تری را پیدا می کنند و اتفاقا می توانند به کاراکتر جان بیشتری ببخشند اما در ادامه موسیقی که انگار آهنگساز ترجیح داده است موسیقی اش را بیشتر با همان ساز تار دنبال کند تا تنها ساخت اثری خسته کننده -اگر نخواهیم بگوئیم آزاردهنده- را رقم زده باشد.

اما به جز موسیقی که سازنده آن سمیعی بوده است، موسیقی خود صحنه های فیلم نقش پررنگی دارد. صحنه های تالار پذیرایی که عمدتا به مراسم عزاداری اختصاص پیدا کرده اند توانسته اند در رنگ کردن موسیقایی فضا نقش بارزی داشته باشند و تماشاگر ایرانی را با خود همراه کنند اما باز در همین صحنه های جمعی هم تک مضراب های تار است که می آید و می رود. بی تردید شخصیت پردازی و طراحی شخصیت های مختلف در موسیقی فیلم یکی از آن نکات ابتدایی است که هر معلم آهنگسازی آن را به شاگردش منتقل می کند و باز بی تردید اینکه صدای یک ساز به عنوان صدای یک شخصیت در نظر گرفته شود می تواند اتفاق مثبتی قلمداد شود اما اگر قرار باشد شخصیت دائما دیلوگ بگوید و آهنگساز هم صدای حضور او را با ضرباتی بر آن تک ساز نشان دهد، این وسط تکلیف گوش تماشاگر چیست؟