قطعه‌ای که گَتو باربيری برای تنور ساکسوفونِ موسيقی غريب «آخرين تانگو در پاريس» (برناردو برتولوچی، 1972) نوشته (و اجرا کرده) به کاراکتر مارلون براندو توی فيلم می‌ماند؛ گاهی تنهاست، گاهی سرکش يا هم سرخوش، يکهو پقی می‌زند زير گريه يا خُل‌خُلی درمی‌آورد و...اين اجرای تاحدی بداهه‌ی ساکسوفون که با نوازندگی خود باربيری است انگار که برای يک جشن‌واره‌ی گونه‌ی جَز لاتين تهيه و تنظيم شده، به همان مقدار و ميزان سرخوش و بی‌پرواست؛ گاهی به ريتم سوييت است، گاهی بالاد يا والس يا تانگوست. خيلی مورد عجيبی هم نيست، گَتو باربيری اصلا يک ساکسوفونيست ماهر آرژانتينی‌تبار است که در اواخر دهه‌ی 1950 با لالو شيفرين نيز ساکسوفون آلتو زده، بعد از شنيدن قطعه‌ی "Now’s the Time" چارلی پارکر (بِرد) به موسيقی علاقه‌مند شده و نواختن کلارينت را شروع کرده، به‌نظرتان همين دو‌سه مورد برای اثبات کاردرست‌ بودن يک‌نفر کافی نيست؟!
آلبوم موسيقی متن «آخرين تانگو در پاريس» شامل 11 قطعه است که موتيف مينی‌مال و البته گريزپایی که برای ساکسوفون دارد به سبک‌های مختلف لاتين، هم‌چون تانگو و بالاد، توی آن اجرا می‌شود. صفت‌هایی که برای هيأت براندو در فيلم شمرده می‌شود، همه‌اش برازنده‌ی شخصيت ساکسوفون موسيقی «آخرين تانگو...» نيز هست؛ گستاخ و بزرگ، غريب (مثل بخش‌های پايانی؛ پالتو، موها و آدامس پل و نرده‌های بالکن!) و البته غمگنانه.
قطعه‌ای که برای‌تان از اين آلبوم حسرت‌برانگيزانه، برای شنيدن درنظر گرفته‌ايم، قطعه‌ی اصلی و به گونه‌ی "Tango" است؛ "Last Tango in Paris- Tango".