این آلبوم هم منتشر شد و من یک بار دیگه این فرصت رو داشتم که با صدای زیبای محمد اصفهانی ترانه هامو به گوش شما برسونم. ترانه هامو، حرفامو، دلتنگیامو و هر چه که در دل دارم. الان داشتم به تاریخ‌هایی که پای این چهار ترانه نوشته بودم نگاه می‌کردم. خورشید فردا سال هشتاد و چهار، بی‌واژه و باور نکن تابستان هشتاد و شش و دو بندِ اگه باشی که سال هشتاد و سه نوشته شده، یعنی این دو بند:

رو به آبی رو به خورشید رو به خوشبختی خطر کن
قصد دریا قصد بارون همسفر قصد سفر کن

 همسفر هر جا که هستی با تو رفتن آرزومه
سخته راه رفتن اما پای غم موندن حرومه

بقیۀ آنچه شنیدین رو بر اساس ملودی تویجان نیازی نوشتم و ناگفته نماند که تک تک هجاهایی که بر اساس ملودی نوشته شده با وسواس خاص محمد عزیز بوده که حتی روی نوع تلفظ این هجا‌ها و حروف نظر و ایده داشت و تا یادم نرفته این رو هم اضافه کنم که این کار رو بیشتر برای کنسرت‌ها مد نظر داشتیم. به هر حال اگه باشی، بی‌واژه، باور نکن و خورشید فردا ترانه‌هایی هستند که اگر همت و تلاش و هنرمندی دوستان و عزیزانی مثل علیرضا کهن دیری، پدرام کشتکار و تویجان نیازی نبود به این شکل به دست شما نمی‌رسید و اجرایی بهتر از اجرا محمد اصفهانی عزیز رو هم نمی‌تونم تصور کنم و شما می‌دونین که این حکایت امسال و پارسال نیست و من و محمد بیش از ده ساله که با هم کار می‌کنیم و از شما عزیزان بهترین بازخورد‌ها و انرژی‌ها رو گرفتیم.

اما تعدادی از دوستان در مورد دو اجرای بی‌واژه پرسیده بودن که من کدوم یک رو ترجیح می‌دم باید بگم هر کدوم جای خودشو داره. بعضی وقتا ریتم زندگی و لحظات، اجرای ریتمیکش رو شنیدنی می‌کنه و آرامش بعضی از لحظات هم اجرای رمانسش رو می‌طلبه و این دو اجرا وقتی قابل داوری هستن که در جای خود شنیده بشن. اما باور نکن جزء اون دسته از ترانه‌های منه که هنوز پاره‌ای از دلبستگی‌های شعریمو با خودش داره. من این ترانه رو در کنار ترانه‌هایی مثل باران که می‌بارد، سلام آخر و شب سرمه قرار می‌دم که اونام این ویژگی رو به نوعی دارن. باور نکن رو تیر هشتاد و شش برای تیتراژ سریال شکرانه به کارگردانی آقای سعید سلطانی نوشتم. بند نخستش رو شاید سالهای هشتاد و یک یا هشتاد و دو نوشته بودم و می‌دونستم که آقای اصفهانی باید خواننده ش باشه ولی نگهش داشتم تا سال هشتاد و شش که علیرضا سریال شکرانه رو پیشنهاد داد و بعد از خوندن فیلمنامه دیدم جای باور نکن همینجاس.

بقیۀ باور نکن با نگاهی به شکرانه سروده شد ولی از همون ابتدا هم استقلال ترانه رو مد نظر داشتم که سرنوشتش به سریال و داستان گره نخوره و پتانسیل مانایی پس از سریال رو هم داشته باشه. علیرضا هم با وسواس همیشگیش باور نکن رو آهنگسازی و تنظیم کرد و همینجا باید آفرین بگم به علیرضا که با شعوری که در درک شاعرانگی ترانه‌هایی مثل باران که می‌بارد، سلام آخر و باور نکن نشون داده، جایگاه خودش رو بین آهنگسازان ترانۀ زمانۀ ما تثبیت کرده و من واقعا به همکاری با او افتخار می‌کنم. اما در مورد خورشید فردا که چهار پنج سالی هست از انتشار نسخۀ تلویزیونیش می‌گذره گفتن این نکته ضروریه که این ترانه برای آخرین حضور ایران در جام جهانی فوتبال نوشته شد، البته از همون اول هم قرار بر این بود که از واژه‌های فوتبالی استفاده نکنیم. و آفرین به پدرام که به نظرم متناسب‌ترین آهنگ رو برای این کار ساخت و باعث شد که این ترانه بهتر و بیشتر شنیده بشه. به هر حال از همۀ شما ممنونم که تلاش هفت هشت سالۀ منو با پیامهای تبریکتون ارج گذاشتین. و کماکان از انتقادات شما هم استقبال می‌کنم و ایمان دارم به اینکه همراهی شما بهترین دلیل بودن و سرودنه.

 پایدار باشید و شادمان.
دوستدار شما اهورا ایمان

 
باور نکن تنهایی‌ات را من در تو پنهانم، تو در من
از من به من نزدیک‌تر تو از تو به تو نزدیک‌تر من

 باور نکن تنهایی‌ات را تا یک دل و یک درد داریم
تا در عبور از کوچةعشق بر دوش هم سر می‌گذاریم

دل تاب تنهایی ندارد باور نکن تنهایی‌ات را
هر جای این دنیا که باشی من با توام تنهای تن‌ها

 من با توام هر جا که هستی حتی اگر با هم نباشیم
حتی اگر یک لحظه، یک روز با هم در این عالم نباشیم

این خانه را بگذار و بگذر با من بیا تا کعبة دل
با ور نکن تنهایی‌ات را من با توام منزل به منزل
 

از آلبوم بی‌واژه
به آهنگسازی علیرضا کهن دیری
خوانندگی محمد اصفهانی
و ترانه سرایی اهورا ایمان
اردیبهشت نود