موسیقی ما- میترا فردوسی: نام موسیقی فیلم ما را به یاد افراد معدودی می‌اندازد، چراکه کم نیستند کسانی که نامشان در تیتراژ یک فیلم یا یک سریال به عنوان آهنگساز ذکر می‌شود و نامشان جز در‌‌ همان تیتراژ‌ها جای دیگری شنیده نمی‌شود. کارن همایونفر اما نامش با صفت آهنگسازی فیلم عجین شده و بی‌گمان در این زمینه بسیار جریان‌ساز بوده است. شاهد این گفته تاییدیه‌هایی است که وی بر اعتبار کارش در چندین جشنواره‌ مهم بین‌المللی و ملی از جمله جشنواره فیلم فجر دریافت کرده ‌است. او در سال‌های ۸۶ و ۸۷ در جشن خانه سینما برای فیلم‌های «ژانی‌گه‌ل» و «خاک آشنا» تندیس بهترین موسیقی متن را دریافت و در سال ۸۷ برای موسیقی فیلم «زادبوم» سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر را از آن خود کرده و در دوره بیست و نهم جشنواره به ترتیب برای فیلم‌های «زادبوم» و «جرم» سیمرغ بلورین بدست آورده ‌است.
همایونفر امسال نیز با چهار فیلم «برف روی کاج‌ها» به کارگردانی پیمان معادی، «پل چوبی» به کارگردانی مهدی کرم‌پور، «بی‌خود و بی‌جهت» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی و «می‌گرن» ساخته مانلی شجاعی‌فرد، لقب پرکار‌ترین آهنگساز دوره سی‌ام را می‌گیرد، اما جالب اینکه وی با این سابقه و مهارت که همانطور که ذکر شد با آهنگسازی چهار فیلم در جشنواره فجر امسال رکورددار است، چونان مجید انتظامی، نامش به ندرت در ادوار جشنواره موسیقی فجر شنیده می‌شود.

وی در در مورد کیفیت و کمیت این دوره جشنواره گفت: در مورد سی‌امین دوره جشنواره موسیقی فجر هم مانند دیگر دوره‌ها هیچ اطلاعی ندارم. وی ادامه می‌دهد وقتی به من کارت ندادند، بخش‌های مختلف این جشنواره را چگونه ارزیابی کنم؟ وقتی من نرفتم و دعوت هم نشدم چه چیز می‌توانم بگویم؟
وی در پاسخ به این سوال که علت دعوت‌نشدن خود را در چه می‌داند اظهار بی‌اطلاعی کرده و می‌گوید: نمی‌دانم؛ این را از من نباید بپرسید؛ از آن‌هایی باید بپرسید که سیاستگذار جشنواره هستند. در این ۲۰ سالی که من در این عرصه فعال هستم، هیچ‌سالی به جشنواره موسیقی فجر دعوت نشده‌ام.

همایونفر ادامه می‌دهد: یک بار فقط حضور داشتم آن هم به خاطر داوربودن! وگرنه‌‌ همان سال هم شاید نمی‌توانستم حضور داشته باشم. ما گویا خیلی به حساب نمی‌آییم! جالب اینکه از چندین جشنواره معتبر دنیا هر سال برای من کارت دعوت می‌فرستند؛ اما در جشنواره ملی خودمان اصلا نمی‌دانند که کی به کیه؟
این آهنگساز در پاسخ به این سوال که چرا ستاره‌های جوان‌پسند که بعضا از نظر کیفیت کاری بسیار ضعیف هستند در جشنواره هر ساله حضور دارند اما امثال شما نه، می‌گوید: مگر ما ستاره هم داریم؟ ما اصلا ستاره نداریم. مسئولان ما را به حساب نمی‌آورند و ما هم متقابلا زیاد مایل به دنبال‌کردن این جشنواره نیستیم. وقتی به یک جمع‌بندی کلی از موسیقی برسید می‌بینید که در موسیقی خیلی کار زیربنایی نکرده‌ایم و به قول معروف نکاشته‌ایم که حالا بخواهیم درو کنیم. بنابراین طبیعی است که نه موزیسین‌ها و نه کسانی که دارند به شکل جدی در زمینه موسیقی کار می‌کنند خیلی روی خوشی نشان نمی‌دهند و برایشان بودن یا نبودن جشنواره اهمیتی ندارد.
همایونفر در همین راستا می‌افزاید: مثلا خود من تا حالا افسوس نخوردم که چرا حضور نداشته‌ و به جشنواره موسیقی فجر دعوت نشده‌ام.
وی علت برجسته‌نبودن این جشنواره را در نگاه مخاطبان و موزیسین‌ها در نداشتن خروجی و عدم تاثیرگذاری در سیاست‌های موسیقی می‌داند و تصریح می‌کند: برای اینکه بدانیم یک جشنواره چقدر در جریان هنری یک کشور موثر است باید تاثیرات آن را در برنامه‌ریزی سال بعدش ببینیم.
همایونفر ادامه می‌دهد: وقتی ما سال‌هاست این جشنواره را داریم و عملا می‌بینیم که هیچ اتفاق مثبتی نمی‌افتد، پس بدیهی است که آن را به عنوان یک جشنواره مهم به حساب نمی‌آوریم.

او که معتقد است جشنواره موسیقی فجر فقط برای رفع مسئولیت برگزار می‌شود می‌گوید: فقط به بهانه بزرگداشت پیروزی انقلاب، یکسری آدم رفع مسئولیت می‌کنند. از این جشنواره تا به حال چه خروجی بیرون آمده است؟ که من ِ موزیسین را به اصطلاح مشتاق بکند که مثلا به خودم زحمت دهم که کار فلان گروه را در جشنواره را ببینم. مثلا کدام ارکس‌تر سمفونیک درجه یک مقتدری دعوت شده و ما را هم دعوت کردند و ما نرفتیم؟ مخصوصا در حوزه موسیقی کلاسیک خیلی گروه‌های حرفه‌ای هستند که شرایط آمدن به ایران را دارند. ولی این امر مولود این است که دست‌اندرکاران جشنواره چقدر به سمت این آمده باشند که این جشنواره را بین‌المللی کنند.
وی در خصوص پسوند بین‌المللی جشنواره موسیقی فجر نیز می‌گوید: آنطور که من ارزیابی می‌کنم فقط اسم این جشنواره بین‌المللی است. شاید پنج-شش گروه خارجی هم آمده باشد، اما من به عنوان یک موزیسین حرفه‌ای می‌خواهم یک رپرتوار بین‌المللی با یکسری آدم‌های کاملا حرفه‌ای ببینم و فکر نمی‌کنم این شرایط تا به حال فراهم بوده است. وی تصریح می‌کند: نام بین‌المللی این جشنواره بیشتر شبیه یک شوخی است.

این آهنگساز مطرح فیلم معتقد است که هر دوره این جشنواره بر روال و سنت‌های گذشته برگزار می‌شود و در پاسخ به اینکه چه باید کرد؟ می‌گوید: با توجه به بودجه‌ای که هزینه می‌کنند توقع می‌رود که از نظرات کار‌شناسان بیشتر استفاده کنند تا بشود سیاست‌های بزرگ و موثری را گذارد.
وی ادامه می‌دهد: ابتدای هر تحلیلی برای رسیدن به پاسخ چه باید کرد باید ببینیم مسئولانی که در ارشاد نشسته‌اند و راجع به موسیقی تصمیم می‌گیرند اساسا نیت رشد و ترقی را دارند یا فقط می‌خواهند جشنواره‌ای برگزار شود و محتوای آن خیلی هم اهمیت ندارد.

همایونفر در همین توضیح این گزاره نیز می‌افزاید: اما اگر بخواهیم حتی به زعم آقایانی که مسئول هستند سالگرد انقلاب را پاس بداریم قطعا باید توجه‌ای ویژه‌تری داشته باشیم.
وی در ادامه می‌گوید من با تجربه سال‌ها حضور در عرصه موسیقی کشور می‌توانم پاسخ این سوال را اینگونه بدهم که به نظر نمی‌رسد که نیت رشد و تعالی جشنواره یا محتویاتی که در این جشنواره به نمایش در می‌آید باشد؛ به نظر فقط رفع مسئولیتی است و طبیعی است که شما بازتاب و خروجی این جشنواره را هرگز احساس نمی‌کنی.
وی در ادامه طی قیاسی بین جشنواره‌هایی که تحت عنوان «فجر» برگزار می‌شوند به امتیازهای جشنواره فیلم فجر اشاره کرده و می‌گوید: تنها بخشی که احساس می‌شود و به نظر می‌رسد تا حدودی در بین جشنواره‌های فجری که در حال برگزاری است تعیین‌کننده است، جشنواره فیلم فجر است که می‌تواند سیاست‌ها و یا روند فیلمسازی سال آینده را تحت‌تاثیر قرار دهد بعد از آن هم تئا‌تر، اما در موسیقی این را نمی‌بینیم.
آهنگساز موسیقی متن «برف روی کاج‌ها»، ادامه می‌دهد: من به عنوان یک آرتیست نظرم این است که باید گروه‌های مهم را دعوت کرد. باید به شنونده و آدینس احترام گذاشت و بودجه‌ای که اختصاص داده می‌شود خرج دعوت از بزرگان حرفه‌ای دنیا شود.
وی با عنوان‌کردن این نکته که جشنواره به خودی خودش مهم نیست و آدم‌هایی که در آن شرکت می‌کنند آن را مهم یا غیر مهم می‌کنند، می‌گوید: جشنواره‌ای هست به نام «فستیوال استامبول» که در عرض ۱۵ سال گذشته به قدری خوب سرمایه‌گذاری کرده که به عنوان یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های اروپا از آن یاد می‌شود. بزرگ‌ترین گروه‌ها از سراسر جهان در هر ژانر موسیقی به فستیوال استامبول می‌آیند و آن را به یک رویداد مهم جهانی تبدیل می‌کنند، اما جشنواره ما هرسال بد‌تر می‌شود.
آهنگساز موسیقی متن سریال «مرگ تدریجی یک رویا» در ادامه به وضعیت مبهم موسیقی در ایران اشاره می‌کند و می‌افزاید: هنر موسیقی یک مقوله تعریف‌شده در ایران نیست یعنی وقتی من خودم جایی می‌خواهم شغلم را بگویم گاهی می‌مانم چه بگویم. اگر بگویم بنا هستم یا کارمند فلان جا بیشتر قابل فهم است تا بگویم آهنگساز هستم. این استاندارد دوگانه نسبت به موزیسین‌ها باید برداشته شود؛ بالاخره ما یا قانونی هستیم یا نیستیم. اگر نیستیم باید همه‌مان جمع کنیم برویم نقاشی کنیم. اگر هستیم هم پس باید توجه شود.

همایونفر می‌افزاید: ما الان در اوضاع بسیار بحرانی در موسیقی به سر می‌بریم. طبیعتا این بحران به جشنواره هم کشیده می‌شود. من به شخصه احساس می‌کنم متولیان امر خیلی هم دوست ندارند در عرصه موسیقی اتفاق مهم و مثبتی بیفتند. اگر قرار است این اتفاق بیفتد باید در حمایت ارشاد از گروه‌های مهم موسیقی بیفتد. وقتی هنوز ما موسیقی زیرزمینی غیرمجاز داریم یا دو سه تا خواننده پاپ درجه سه داریم که کنسرت می‌دهند و با اقبال عمومی هم موجه می‌شوند به این معنی نیست که مسیر موسیقی کشور خیلی به سامان است. نه! این جشنواره که شده است فقط‌‌ همان کنسرت‌هایی که می‌بایست در طول سال برگزار می‌شد. وقتی مجوز خیلی از کنسرت‌ها لغو می‌شوند طبیعتا مردم و موزیسین‌‌ها به جشنواره هجوم‌می‌آورند و این را نباید به معنی رونق داشتن جشنواره گرفت.
وی با اشاره به کمبود امکانات در آکادمی‌های علمی موسیقی، سخن بعدی خود را با یک پیشنهاد آغاز کرد و آن اینکه اگر فقط ۱۰ درصد بودجه‌ای که در جشنواره بی‌خروجی موسیقی فجر خرج می‌شود را صرف ارتقای کیفی و تجهیز مراکز علمی و دانشکده‌های موسیقی کنیم، بهتر است.

این آهنگساز ادامه می‌دهد: ما در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران پوپیت یا جای نت نداریم یا اینکه ما با یک سری کتاب‌های قدیمی و منسوخ‌شده و از مد افتاده همچنان داریم هنرجویان را آموزش می‌دهیم.
کارن همایونفر که اخیرا نامش در لیست بازیگران سینما هم دیده شده است، با عجیب‌خواندن جشنواره فیلم فجر امسال نیز، آن را یک دوره متفاوت و پر بحث دانست و افزود: این دوره از جشنواره به من ثابت کرد که اصلا حال سینما خوب نیست همانطور که حال موسیقی وخیم است. امیدوارم در سال‌های بعد روند رو به رشدی را شاهد باشیم که البته من این را بعید می‌دانم. خیلی از فیلم‌ها که باید در بخش مسابقه می‌بودند نبودند. خیلی از فیلم‌ها در داوری درگیر یکسری مسائل شخصی و یا سیاسی شدند. خیلی از فیلم‌ها که حتی ارزش شرکت در مسابقه را نداشتند جایزه گرفتند.

وی در پایان گفت اینقدر داوری‌ها سلیقه‌ای و یک‌سویه بود که ترجیح می‌دهم در موردش حرف نزنم.