یادداشتی در ستایش «فرشید اعرابی» و کنسرت راک شگفت انگیزاش
آزاد اما اسیر ...
موسیقی ما - بهمن بابازاده: باید اعتراف کنم که اجرای شگفت انگیز گروه «فرشید اعرابی»، با فاصلهای زیاد نسبت به همه اجراهای زنده در کشور، هنر و سواد بین المللی موسیقی اعضای آن را به همه حاضرین در سالن نشان داد و در حالی که همه عشق راکها خود را برای یک برنامه کاملا محتاطانه و کم ریسک آماده کرده بودند، اعرابی با بیتوجهی محض به عرف میانه رودر موسیقی کشور، همه مرزها را در هم شکست و با یک «هارد راک» سنگین و غلیظ، شوری وصف ناپذیر را در شب بزرگ میلاد، برای مخاطبانش ساخت.
مخاطبانی که همه جوره و بیهیچ منطقی پا به پای تک نوازیهای اعرابی، سر پا و ایستاده او را همراهی کردند و قطعه «ساعت» نقطه اوجی بود که دیگر هیچکس نتوانست نشسته کار را گوش کند و از شدت هیجان «هوار» نکشد.
قدرت ملودیها، شکوه تک نوازیها، ترکیب لذیذ ساز بندیها و از همه مهمتر شخصیت پخته و به دور از هر گونه حرکات سخیف عرف آقایون «پاپ»، باعث شد مهمانان میلاد به هیچ وجه دلشان نیاید از سالن بیرون بروند و لحظهای فریاد «دوباره، دوباره...» از سالن رخت برنبندد.
از اینکه یکی از حاضرین در سالن بودم احساس غرور میکنم و از همین حالا بلیط همه اجراهای زنده شما را در جیب دارم آقای اعرابی... فقط باید قول بدهید که بیشتر روی اوپنینگ، برنامه ریزی کنید و برای ارتباط با سالن از کلمات بهتری به جز «مرسی» و «بخاطر گروه، فقط دست بزنید وحرکات اضافه نکنید لطفا!» استفاده کنید. آنوقت است که دیگر دست نیافتنی خواهید شد. درست وقتی که با آن صدای مردانه و با حسی عمیق، با بک گراندی جادویی و قرمز فریاد میزدید و میخواندید: «آزاد اما اسیر.....».
آن لحظه اوج کنسرتی بود که متاسفم برای همه همکاران مطبوعاتی که تحویلاش نگرفتند....
مخاطبانی که همه جوره و بیهیچ منطقی پا به پای تک نوازیهای اعرابی، سر پا و ایستاده او را همراهی کردند و قطعه «ساعت» نقطه اوجی بود که دیگر هیچکس نتوانست نشسته کار را گوش کند و از شدت هیجان «هوار» نکشد.
قدرت ملودیها، شکوه تک نوازیها، ترکیب لذیذ ساز بندیها و از همه مهمتر شخصیت پخته و به دور از هر گونه حرکات سخیف عرف آقایون «پاپ»، باعث شد مهمانان میلاد به هیچ وجه دلشان نیاید از سالن بیرون بروند و لحظهای فریاد «دوباره، دوباره...» از سالن رخت برنبندد.
از اینکه یکی از حاضرین در سالن بودم احساس غرور میکنم و از همین حالا بلیط همه اجراهای زنده شما را در جیب دارم آقای اعرابی... فقط باید قول بدهید که بیشتر روی اوپنینگ، برنامه ریزی کنید و برای ارتباط با سالن از کلمات بهتری به جز «مرسی» و «بخاطر گروه، فقط دست بزنید وحرکات اضافه نکنید لطفا!» استفاده کنید. آنوقت است که دیگر دست نیافتنی خواهید شد. درست وقتی که با آن صدای مردانه و با حسی عمیق، با بک گراندی جادویی و قرمز فریاد میزدید و میخواندید: «آزاد اما اسیر.....».
آن لحظه اوج کنسرتی بود که متاسفم برای همه همکاران مطبوعاتی که تحویلاش نگرفتند....
منبع:
تاریخ انتشار : یکشنبه 25 اردیبهشت 1390 - 00:00
دیدگاهها
اون همه زحمت و تمرین کل گروه اون شب، اجرای فوق العاده ٍ همه و همه با این سالن غیر استاندارد میلاد !!!!!
چرا ما یه سالن درست حسابی ندایم ؟؟؟؟
سالن میلاد برای موزیک حرقه ای فرشید حتی در حد جایی برای تمرین هم نبود چه برسه به اجرا !!!! متاسفانه کاری هم جز صبر نمیشه کرد :(
اقای نیما نواپور متاسفانه همه ی ریتمهاتون ۴ ۴ بود و با تمپوی تکراری و خیلی سطح پایین ، همه ی اکسنت هاتون هم تکراری بود و بدون تکنیک،شما که این همه ادعا میکنید و کتاب ترجمه میکنید ، بهتره کمی هم پشت ساز تمرین کنید تا هر درامری اجراتونو میبینه لذت ببره.
بابازاده برگشتی؟
یادداشت وبلاگت هنوز یادمه...
تو خوبی؟!
بسیار عالی بود. کنسرت بی نظیری بود. واقعا لذت بخش و قوی
با تشکر از موسیقی ما و آقای بابازاده بابت این نقد کاملا منصفانه...
کاش میشد شاگردتون بشم آقای اعرابی......حییییییف
منظورت از
"و به دور از هر گونه حرکات سخیف عرف آقایون «پاپ»" چیه؟
افزودن یک دیدگاه جدید