موسیقی ما - امیر بهاری:  آلبوم مهر حاوی هشت قطعه از پویا محمودی است که در دوقطعه از آنها «بیلی کپ هم»، درامر برجسته موسیقی جاز که سابقه نوازندگی برای کارلوس سانتانا و مایلز دیویس را هم دارد، به عنوان نوازنده درامز حضور دارد. در این آلبوم فضاهای خواصی وجود دارد از حال و هوایی راک دهه هشتاد (در قطعه بامداد) تا فضایی جاز گون (قطعه نیایش ) تا فضایی کاملن در حال و هوای موسیقی ایرانی ( مثل قطعه نوبان) و همه در این آلبوم قابل شنیدن هستند.

البته که لحن ایرانی ملودی‌ها در همه این قطعات غالب است. نکته مهم در این آلبو م برخورد پویا محمودی با موسیقی غرب و کشف مدهای مشترک آن با موسیقی ایرانی است. محمودی علاقه خاصی به موسیقی مقامی دارد و این از همان زمان انتشار آلبوم باراد در سال 1383 مشخص بود. در باراد قطعه معروفی به نام «شیخ شنگر»وجود دارد که بر اساس پژوهش‌های سهیل نفیسی در موسیقی زار جنوبی تنظیم شده. قطعه ای بسیار زیبا که هم خیلی ایرانی است و هم دل علاقمندان موسیقی راک را بدست آورد.

در «مهر » هم قطعه «سر کوه بلند» که بر اساس یک ترانه محلی تنظیم نو شده است همانویژگی را دارد منتها این بار تلاش برای اتصال این موسیقی با موسیقی جاز صورت گرفته و سلو‌های گیتاری که محمودی در این آلبوم زده لحن عجیبی مابین حال و هوای موسیقی ایرانی و جاز دارد. در هر صورت این آلبوم از آثار موفق و ارزشمندی است که می توان این روزها در فروشگاه‌های عرضه محصولات فرهنگی پی‌اش را گرفت اما بیش از مسئله شخص پویا محمودي نکته مهم در این میان این است که چنین تجربیاتی ریشه در چه سنتی دارند؟ آیا این جریان موسیقی متفاوت را می‌توان دارای سابقه ای هرچند کوتاه دانست. به زعم نگارنده بله. چرا که تلاش‌های این نوع آهنگسازان در 10 سال گذشته شاید نادیده گرفته شده اما قابل تامل و جدی است. ماجرا باز می‌گردد به اینکه در اواخر دهه 1370 شمسي جريان متفاوتي در موسيقي ايران شكل گرفت و گونه‌هاي مختلف دیگر موسيقي هم در كنار موسيقي سنتي و پاپ فرصت براي عرض اندام پيدا كردند.

جداي از اينكه موسيقي زيرزميني خودي نشان داد، گرو ه‌هاي موسيقي متفاوتي هم روي سطح لغزنده موسيقي رسمي ايران فرصت خودنمايي پيدا كردند. ماجرا از تلا ش‌هاي گروه موسيقي آويژه شروع شد و ادامه پيدا كرد تا آنجا كه حرفه‌اي‌هايي همچون كريستف رضاعي، پيتر سليماني پور، مسعودشعاري و... هم پا به ميدان گذاشتند و جريان موسيقي تحت لواي عنوان كلی موسیقی تلفيقی شكل گرفت و به تبع اين جريان تعدادي نوازنده مطرح شدند كه توانایي‌هايي منحصر به فردي داشتند. اين جريان موسيقي ادبيات و ويژگي‌هاي خودش را داشت و آرا م آرام سر و كله موسيقيدانان و نوازندگاني پيدامي‌شد كه نسبت به نسل قبل از خود آگاه تر بودند.

يكي از اين نوازنده‌ها كه توانايي و زنگ صدای گیتارش در میان خود اهالی موسیقی شهره شد ، پويا محمودي بود. محمودی در فضاي موسيقي ايران نوازنده منحصربه فردي محسوب می شود. نه زماني كه با ادبيات موسيقی غربی مي‌نوازدمي‌توان صفت‌اشنايي براي نواختن او قائل شد و نه زماني كه با گيتار 12 سيم‌اش چيزي در حال و هواي موسيقي ايران مي‌نوازد مي‌توان آن حال و هوا را منتسب به موسيقي خاصي از ايران دانست.

گیتار نوازی محمودی لحن ایرانی دارد با دقت يك نوازنده استاندارد استودیویی و همین نکته او را در جنس موسیقی‌اش یگانه می‌کند. در آهنگسازی او هم چنین رویکردی وجود دارد؛ استفاده از سبک‌های مختاف غربی برای یک خلق تازه از موسیقی ایرانی. پویا محمودی پس از انتشار آلبوم «باراد» که تحت لوای گروهی به همین نام منتشر شد چندین سال در حوزه رسمی کاری انجام نداد تا اینکه در آلبوم « ری را» سهیل نفیسی گیتار زد و پس از چهار سال باز در آلبوم دوم سهیل نفیسی (ترانه‌های جنوب) گیتار نوازی کرد و تازه پس از آن آولین آلبوم شخصی او با نام «مهر» منتشر شد. در آلبوم مهر با اينكه موسيقي بسيار نزديك است به موسيقي نواحي ايران و جهان شرقي به خصوصي در آن خلق شده، جهاني كه وامدار بدويت اين موسيقي كهن است، پويا با نوازندگي بسيار دقيق خود تصوير بديعي از اين نوع موسيقي ارائه مي‌كند.