...واقعن اگر ملاك و معيار سنجش هنر و يك خواننده و ماندگاري آن به قول تو پاپيولار شدن آن است و شما ملاك ماندگاري را فهم عامه مردم مي دوني بايد فاتحه تمام هنر هاي تاثير گذار را خواند و مثلا بتهون رو در قطعه fur elise خلاصه كرد و يا امثال خواننده هاي لس آنجلسي رو برتر از اين اساتيد نامبرده دانست چون اونا تمام آثارشون پاپيولار هست.علت عدم اقبال به آواز ايراني نه چيز هايي كه شما گفتي بلكه تغيير ذايقه مردم به سمت موسيقي مصرفي و صد البته غلبه فرهنگ بيگانه به فرهنگ اصيل موسيقيايي ما و ضربه مهلك و بزرگي بود كه صدا و سيما به موسيقي اصيل اين مملكت در برهه اي زد كه در آن برهه چيرگي و تسلط بي چون و چرايي بر قلوب و گو ش هاي ايراني ها داشت و هنوز هم دارد ميزند.بگذريم از الان كه رسانه هاي جمعي اونقدر رشد كردن كه ديگه كسي به برنامه ها و سياست هاي صدا و سيما اصلا اهميتي نميده و مخاطبي هم نداره اين چند صد شبكه راديويي و تلويزيوني رنگارنگش.براي مردم اهل دل اونچه كه اين اساتيد رو به نام كرد نه تصانيف پاپيولاري كه تو گفتي بلكه ذوق سرشار و نبوغ و گيرايي و تكنيك و پرمحتوا بودن آثارشان بود كه آنها را ماندگار معروف كرد نه چندتا ترانه بند تنباني كه نام بردي.