.
«خانه‌ىِ موسيقى» اين روزها پيوسته درحالِ شكايت از اين وُ آن است. معتقد است همه مُفترى‌اند وَ اين در حالى رُخ مى‌دهد كه نمايندگانِ اين خانه از حضور در هر جلسه‌اى كه در آن نقدى عَليهِ ايشان جارى بوده، سر باز زده‌اند وَ هيچ كوششِ مستقيمى براىِ پاسخ‌گفتن به نقدها نكرده‌اند.
تصوّرِ صاحبِ اين قلم آن است كه «خانه‌ىِ موسيقى» وَ گردانندگانِ فعلىِ آن توانِ ورود به بحث‌هاىِ انتقادى را در خود نمى‌بينند وَ چون به شكلِ استدلالى وَ در مباحثه‌ىِ مستقيم امكانِ رفعِ نقد از خود را ندارند با طرحِ شكاياتِ قضايى مى‌كوشند، منتقدان را واردِ فضاىِ كِش-مكِشى ديوان‌سالار كُنند وُ پس از طِىِ مسيرى فرسايشى از صرافت نقد بياندازند؛ در ميان لابد اِرعابى هم در كار است.
به زعمِ نگارنده اين راهِ حل امّا چندان حكيمانه به نظر نمى‌رسد چون در اين ميان لابد يكى-دوُ منتقدِ خُلِ سِرتِقِ لج‌باز هم پيدا مى‌شود كه از تهديدِ شكايتِ قضايى وُ هرچه كه بخواهد از پسِ آن بيايد نترسد وُ پاىِ نقدش بايستد.
نه؟
پِى‌نِوِشت:
به رغمِ همه‌ىِ مشكلاتِ پيش آمده، راهِ حل هنوز وُ هم‌چُنان گفت-وُ-گوىِ رو-در-رو خواهد بود وَ اين جور بازى‌هاىِِ بگير-وُ-ببند مشكلى از مشكلاتِ پيش آمده را حل نخواهد كَرد وَ خِللى هم در كار نقد نخواهد داشت.
ما همه ناگزير از فهمِ اين نكته‌ىِِ ساده‌ايم كه ناگزيريم چهره-به-چهره با هم سخن بگوييم، دعوا كُنيم وَ سرآخر به تفاهم برسيم. همين.
مانىِ جعفرزاده
١٣تيرماهِ ٩٥