موسیقی ما – طی چند سال گذشته «بهنام جلیلیان» در آهنگ‌هایی با خواننده‌های مختلف همکاری کرده که ساخته‌هایش برای آنها بازخورد خوبی داشتند اما او کلا کم کار بود. در اسفند سال گذشته آلبومی به آهنگسازی او منتشر شد و از شروع دوره پرکاری بهنام جلیلیان خبر می داد. این آهنگساز در آلبوم «عکس زمستونی تهران» با صدای «کامران تفتی» هشت قطعه را ساخت و طراحی موسیقایی آلبوم را هم بر عهده داشت. در ایام نوروز هم ورژن آنپلاگد قطعه «شال» با صدای «روزبه نعمت‌اللهی» و آهنگسازی و تنظیم مجدد بهنام جلیلیان با استقبال مخاطبان منتشر شد. همه این آثار بهانه‌ای بود تا دقایقی را با این آهنگساز گپ بزنیم. او در گفتگو با سایت «موسیقی ما» روایت‌های جالبی از آلبوم کامران تفتی و فعالیت‌های حرفه‌ای خود را مطرح کرد که در ادامه می‌خوانید:
 

• *از چه زمانی وارد پروژه تولید آلبوم «عکس زمستونی تهران» شدید و اصلا چه شد که ریسک همکاری با یک بازیگر را پذیرفتید؟

من و «میثم یوسفی» کارهای زیادی انجام دادیم و شهریورماه سال گذشته از طریق او با «کامران تفتی» آشنا شدم. با توجه به همکاری‌های مشترک من و میثم، می‌دانستم او همیشه کسی رامعرفی می‌کند که توانایی‌هایش را بررسی کرده و پتانسیل‌هایش را در نظر می‌گیرد. ما قطعه‌ای به نام «بارون» داشتیم که با چند خواننده‌های مختلف امتحان کرده و به سرانجام نرسیده بودیم. میثم پیشنهاد داد که با صدای کامران تفتی این قطعه را تست بزنیم. در همان برداشت اول متوجه شدم که مقوله اجرای نمایشی موزیک ایشان ایشان برای من بسیار جذاب است و من می‌توانم وجه موسیقایی دیگری از خودم که به اجرا مربوط است را ارائه کنم. ایشان آن قطعه را خیلی خوب خواندند و همان برداشت اول را در آلبوم هم قرار دادیم. پس از این قطعه کامران تفتی و میثم یوسفی پیشنهاد آلبوم و طراحی موسیقایی قطعات را مطرح کردند. آثاری که کامران از قبل داشت را از سیستم خارج کردند و از من خواستند که مدیریت موسیقایی آلبوم را بر عهده بگیرم. آهنگ به آهنگ جلو رفتیم و ترانه‌های زیبای میثم یوسفی و «حسین غیاثی» هر کدام به من خط جدیدی را ارائه می‌کردند. از قبل هم سه قطعه از ساخته‌های آهنگسازان خوبمان «رامین عبداللهی» و «سعید رضایی» با تک ترانه‌های زیبای «نسیم کاویانی» را داشتیم که قوت قلبی ما برای ادامه کار بود. من در استفاده از فضاهای مختلف در این آلبوم دچار مشکل نشدم. به عنوان مثال قطعه‌ای به نام «آبروداری کن» داشتیم که کاملا فضای من را به سمت موسیقی راک برد و یکی از موفق‌ترین قطعات آلبوم هم شد. کامران تفتی قطعاتی که می‌خواند را بازی می‌کند و آبروداری کن را هم به همین شکل اجرا کرد. یا قطعه «پرواز روی بام تهران» را داشتیم که آن هم کار تصویری بود و آن چیزی که باید می‌شد از آب درآمد. از کار با یک هنرپیشه راضی بودم. اگر هم در آینده بازیگر دیگری باشد که با او بتوانم راه جدیدی در موسیقی باز کنم و وجه نمایشی در اجرایش داشته باشد خوشحال می‌شوم که همکاری داشته باشیم.
 

• *سمت طراحی موسیقایی در آلبوم به چه معنا است و شما دقیقا چه وظایفی داشتید؟

همان بحث پرودیوسر است. پرودیوسر کسی است که از ابتدای انتخاب ترانه و ملودی تا مرحله تنظیم و میکس و مسترینگ و حتی دریافت سی دی مستر نهایی آلبوم حضور دارد. البته منظور من پرودیوسر موسیقایی است و با بحث‌های دیگر تفاوت دارد. ما هم چنین معادلی را در نظر گرفتیم و عنوان طراحی موسیقایی ذکر شد و در حقیقت روند تولید آلبوم با توجه به کاراکتر خواننده را چنین فردی طراحی می‌کند. در نظر گرفتن کاراکتر خواننده و کار بر اساس آن یکی از مهمترین مباحث تولید آلبوم است. اگر دقت کرده باشید در خیلی از آلبوم‌ها قطعات خوب زیادی وجود دارد اما نمی‌توانیم قالب آلبوم را برای آنها در نظر بگیریم. به همین دلیل سعی کردم روی قطعاتی که خودم ساخته بودم این موارد را لحاظ کنم و بخش عمده آثار در این مجموعه از ساخته‌های من بود که در کنار سه اثر زیبای دوستانم قرار گرفتند و بیشتر بار تصمیم‌گیری به من سپرده شد. در آلبوم عکس زمستونی تهران صد در صد خواسته‌ها و ایده‌های من انجام نشد چون در زمان کوتاهی یک آلبوم یازده قطعه‌ای را آماده کردیم. در مجموع الان تا میزان 80 درصد آنچه که می‌خواستم انجام شد ولی اگر الان می‌خواستم تصمیم بگیرم چند قطعه دیگری را هم قرار می‌دادم که ریتم آلبوم را تغییر دهد. یک نکته جذاب در طی پروسه تولید آلبوم هماهنگی و انرژی بالای عوامل تولید بود. تک تک عوامل بهترین عملکرد ممکن را داشتند. از نوازنده‌ها که بی‌شک بیشتر از سطح توقع من نواختند تا عوامل ضبط و میکس و مسترینگ و پخش که با کمک «علی اوجی» عزیز انجام شد همگی تمام توانشان را برای ما گذاشتند.
 

• *کامران تفتی پیش از همکاری با این تیم تجربیاتی در حوزه موسیقی پاپ داشت و کلا کاراکتر موسیقایی که مردم از او دیده بودند بیشتر به سمت آثار پاپیولار و بازاری گرایش داشت. شما برای این تغییر کاراکتر او از پاپ به سمت پاپ – راک و راک درگیری یا مشکل خاصی نداشتید؟

میثم یوسفی و خانم «آیدا مصباحی» در زمینه تغییر سبک خوانندگی کامران خیلی کمک کردند که روند کاری ما بهتر طی شود. کامران تفتی هم به دلیل سابقه هنرپیشگی توان خواندن در هر فضایی را داشت و می‌توانیم موضوعات مختلفی را ارائه کنیم و ایشان هم بخوانند و بازی کنند. فکر هم می‌کنم کارهای گذشته او بیشتر برایش حالت استارت‌زدن داشته و شاید صرفا قصد داشته که خودش را محک بزند. من با کاراکتر موسیقایی کامران تفتی مشکل نداشتم و نه قطعه ارائه کردم و هشت اثر آنها را اجرا کرد و در آلبوم قرار گرفت. دوستان برای هر آهنگ یک نقش تعریف می‌کردند و کامران کل موضوع را می‌گرفت و تا پایان جلو می‌رفت.
 

• *همه ملودی‌های این مجموعه روی اشعار ساخته شد؟

بله.
 

• *برخی کلمات و عباراتی در ترانه‌های این آلبوم وجود داشت که کمی پیچیده بود. همین موضوع کار شما را سخت نکرد یا خودتان تغییری در کلام ایجاد نکردید؟

سخت‌ترین کار ما از لحاظ کلام و ساخت ملودی، «آبروداری کن» و «مُشت» بود. اصولا شیوه آهنگسازی من به این صورت نیست که جزء به جزء، به یک ملودی بپردازم. کلیت کار برایم باز می‌شود و زمانی که کلیتی از کار برایم باز شود شاید در مدت ده یا پانزده دقیقه آن ملودی را به سرانجام برسم. مثلاً ملودی قطعات اول و دوم آلبوم را نیم ساعت پس از دریافت شعر، اتود زدم و آماده کردم و همان شب برای بچه‌ها پخش کردم. یعنی براساس حس و حال آن لحظه و میزان درگیرشدن حسی با ترانه کار انجام می‌دهم. اما واقعا ترانه آبروداری کن ثقیل بود و برایش چهار یا پنج ملودی آماده کردم و نهایتا با یک ایده کار را شروع کردم. با ایده ملودی به سراغش نرفتم بلکه با یک ایده تصویری آن کار را به سرانجام رساندم.
 

• *اما نکته دیگر این است که برخی از مخاطبان این انتقاد را مطرح می‌کنند که جای کارهای ریتمیک و پرهیجان در این آلبوم خالی است و برخی از کارها هم بسیار برای شنونده عام سنگین است. در این زمینه چه نظری دارید؟

این انتقاد را می‌پذیرم ولی دلیل اینست که ما ترانه به ترانه جلو می‌رفتیم و به نوعی اولویت کار در این آلبوم روی بحث ترانه بود. من بابت هر ترانه‌ای که دریافت می‌کردم مجبور بودم که آهنگ آن ترانه را استخراج کنم. به نوعی پیرو ترانه کارهای موسیقی را جلو بردم. تنها اثری که با توجه نوع ترانه‌اش فضای روشنی داشت قطعه «بی‌تو» بود که نهمین اثر آلبوم شد. می‌توانستیم به این فضاها و حتی با شعرهای مثبت بیشتر بپردازیم. کارهای مثبت و فضای روشن داشتیم و اتفاقا آن کاری که از آلبوم بیرون گذاشتیم اینگونه بود ولی شاید با حال و هوای کامران خیلی هماهنگ نبود. اگر الان قرار باشد که آلبوم را بچینم حداقل سه قطعه را تغییر می‌دهم.
 

• *از بحث این آلبوم اگر بگذریم اصلی‌ترین سوال در مورد شما این است که چرا اینقدر کم‌کار هستید؟

من در بخش تولید اثر بسیار پرکار هستم. شاید برای شما عجیب باشد ولی من الان به اندازه پنج یا شش آلبوم کارهای آماده دارم و کارهایی هستند که ممیزی‌های شخصی خودم روی آنها انجام شده است. این آثار به دوستانی ارائه شده که هنوز بحث خروجی آنها به سرانجام نرسیده است. اما این را هم عرض کنم که ورود من به حوزه موسیقی برای خوانندگی بود و بعدا آهنگسازی برای خواننده‌های دیگر برایم جدی شد. کارهایی در این زمینه دارم که کاملا متفاوت هستند و بعدا در قالب یک گروه ارائه خواهم کرد. به عنوان مثال سه سال است که با آقای «علیرضا عصار» مشغول کار هستم و پروژه‌های ما هنوز به خروجی نرسیده است. اما در کل امسال آثار زیادی از ساخته‌های من منتشر خواهد شد.
 

• *شما چند سال قبل با یکی از خواننده‌های ساکن در خارج از کشور همکاری کردید که مورد توجه قرار گرفت. با توجه به میزان شنیده‌شدن آن کار انتظار می‌رفت که همکاری شما با خواننده‌های آنور آب بیشتر شود اما چرا چنین اتفاق رخ نداد؟

مایل هستم در فضای داخلی کار کنم. حقیقتا در موسیقی لس‌آنجلس پتانسیلی برای کارهای من وجود نداشت. من این توانایی را داشتم که خودم را با آن فضا هماهنگ کنم ولی شرایط به گونه‌ای رقم خورد که همکاری من با خوانندگان آنور آب پیش نرفت. الان که به گذشته نگاه می‌کنم از این موضوع ناراحت نیستم. دوست نداشتم که این همکاری‌ها را به هر قیمتی جلو ببرم و ممکن بود که اتفاقات گوناگونی هم رخ دهد. ولی الان که در بازار داخل فعال هستم احساس می‌کنم که راحت‌تر می‌توانم کار کنم و ایده‌هایی که دارم را به اجرا برسانم. زمانی هم که به سراغ همکاری با خوانندگان غیرمجاز بروید دست شما بسته می‌شود و دیگر نمی‌توانید آن طرح‌های متفاوتی که دارید را اجرایی کنید.
 

• *البته اگر آن همکاری‌ها را در مقطعی ادامه می‌دادید از این طرف شاید می‌توانستید با خواننده‌های خیلی بیشتری در بازار داخلی کار کنید و معروف‌تر هم می‌شدید.

قطعا می‌توانستم بازار بیشتری در داخل داشته باشم و شاید آلبوم خودم هم در طول این چهار سال منتشر می‌شد. دوستان زیادی بودند که با خواننده‌های آن طرف کار کردند و غیرمجاز شدند و بعد مجاز شدند و اکنون بازار بیشتری برای کار دارند. اما من سبک سنگین کردم و تصمیم متفاوتی اتخاذ کردم. به نظر من شرایط موسیقی جامعه در حال حاضر خوب است. اعتقاد دارم که الان در شروع یک دوره خوب موسیقایی هستیم و شاید بعدا از این سال‌ها با عنوان دوره طلایی یاد کنند. این صحبت من برای چند سال آینده است و اکنون با توجه آلبوم‌هایی که منتشر می‌شود و تنوع موسیقایی که مردم دارند فکر می‌کنم شرایط رو به بهبود است. درست است که به دلیل عدم همکاری با آنور آب برخی مزایا را از دست دادم ولی همیشه در ذهن خودم این نکته را داشتم که قرار است «بهنام جلیلیان» با کارهای خودش اتفاقاتی را رقم بزند. من صرفا خودم را آهنگساز نمی‌دانم و آهنگسازی سکوی پرش من برای رسیدن به ایده‌آل‌‌هایی است که دارم. بنا به همین دلایل و اینکه قرار نیست تا آخر عمر کار آهنگسازی برای دیگران انجام دهم تصمیم گرفتم که روند متفاوتی را نسبت به برخی دوستان دیگر دنبال کنم.
 

• *در صحبت‌هایی که داشتیم به موسیقی پاپ هم اشاره‌ای داشتید و می‌خواهم بدانم اصلا به دنبال ساخت کارهای پاپ هستید؟ چون تا کنون هرکاری که من با آهنگسازی شما شنیده‌ام با فضای پاپ کنونی تفاوت دارد.

اتفاقا هر کاری که تا الان من انجام داده‌ام کاملا پاپ است و در آلبوم کامران تفتی فقط دو آهنگ هست که کمی به سمت راک گرایش دارد. موسیقی راک صرفا ماهیت سازی ندارد و باید ماهیت هارمونایز آن هم قالب راک داشته باشد یا حداقل در زیر شاخه خاصی از راک قرار بگیرد. همچنین تفکر و ایده‌ای که پشت ساخت یک قطعه راک هست می‌تواند تعیین‌کننده باشد. کلا من در فضای راک خیلی راحت‌تر و با ایده‌های فراوان می‌توانم کار کنم. به قول معروف هیچ جایی خانه خود آدم نمی‌شود!
 

• در آلبوم قبلی «روزبه نعمت‌اللهی» قطعه «شال» را داشتید و فروردین امسال نسخه گیتار آن اثر منتشر شد. در مورد این اثر و ورژن جدیدش برای ما توضیح دهید و اینکه همکاری شما روزبه نعمت‌اللهی ادامه پیدا نکرد؟

 قرار بود همان سال قطعه «شال» با ریتم شش هشتم غمگین منتشر شود ولی «رضا تاجبخش» عزیز این کار را به صورت چهار چهارم تنظیم کردند و در فضای متفاوتی ارائه شد و آن تنظیم را دوست داشتم. اما تمایل داشتم این کار را روزی طبق همان حس اولیه‌ای که به آن داشتم ارائه کنم. نزدیک ایام نوروز حال روزبه جان کمی مساعد نبود و من و میثم یوسفی تصمیم گرفتیم که برایش آرزوی سلامتی کنیم و به او هدیه‌ای بدهیم. دیدم که اکنون زمان مناسبی برای آن تصمیم خودم است و کار را به نوعی والس کردم. با حالت آنپلاگد اجرا کردم و خودم این فضا را دوست داشتم و نمی‌دانم مخاطبان تا چه حد با این فضای جدید ارتباط برقرار کردند. صدای روزبه و سبک خوانندگی او به گونه‌ای است که اصطلاح منحصر به فرد را راحت می‌توان در موردش استفاده کرد. فکر هم می‌کنم در آینده نزدیک اتفاقات مشترک خوبی خواهیم داشت.