امیر جان

علاقه شما به رضا یزدانی مثل روز روشن هست. داخل سایتتون هم در مورد البوم های ایشون مطلب نوشتید. ولی نکته اساسی اینجاست که جدا از نگرش های هوادارانه شما به رضا یزدانی، ایا سنتوری به اندازه محاکمه در خیابان نمونه موفقی از اعتلای متن فیلم به وسیله موسیقی نیست؟!
حداقل این مسئله برای خیلی ها واضح هست که موفق ترین نمونه موسیقی روی فیلم بعد از انقلاب سنتوری بوده. چه از لحاظ ماندگاری، چه از لحاظ همه گیری و چه از نگاه منتقدان

حداقل ما از شما انتظار داریم به عنوان منتقد بی تعصب نظر دهید تا همانطور که مسعود فراستی شما رو روابط عمومی فیلم جدایی نادر از سیمین لقب داد در اون جلسه که یادتون هست قطعا، بعد از دفاعیات ناتمام شما از فیلم، افرادی نباشن که شما رو روابط عمومی و مبلغ خواننده و یا جریان موسیقی ای بدانند.

اینکه شما هم طرفدار رضا یزدانی هستید و هم کارهاش رو نمونه های موفق میدونید، اندکی زننده است!

جدای از محبوبیت چاوشی و تعصب های هوادارانه به او...
به نظرم زخمه های چاوشی بویی از سانتی مانتالیسمی که شما اشاره کردید ندارند.
محسن چاوشی سالها در همین فضا و در همین کانتکس ، از یه شاخه نیلوفر تا دلِ مغموم، اثار قوی ای ارائه داده که پاشنه اشیل و مهمترین نکته ای که این اثار رو از سانتیمانتالیسم جدا کرده عامل "لحن" و همچنین هضم این زخمه ها در داخل موسیقی است. برای همین هم مخاطب ان را پس نمیزند. هوش مخاطبی که این قطعه (کجایی) رو هیت میکنه قطعا از من و شما بیشتر است!

بیایم نگاه های روشنفکرانه ای که مردم نمیفهمند و ما میفهمیم را کنار بگذاریم و بدون عینک به پدیده های اجتماعی از جمله همه گیری اثار نگاه کنیم. قطعا مخاطب با حجم بالای موسیقی تولیدی سالانه داخلی و خارجی، موسیقی ای رو انتخاب میکنه که تا حد ممکن ارزش شنیده شدن رو داشته باشه. بیاییم و به شعور مخاطب توهین نکنیم

با تشکر از سایت وزین موسیقی ما بابت نشر این مطلب