کاش یک قانونی هم وجود داشت تا خواننده های اونورآب به اون پناه می بردند و حق اجرای کنسرت در وطن خودشون رو طلب می کردند.
چه تناقض شدید و عجیبیه وقتی تاریخ موسیقی ایران طی 30 , 40 سال گذشته رو مرور کنیم و بعد به کلمه ای مثل کپی رایت فکر کنیم. بنیامین این حق و قدرت رو داره که رادیو جوان رو محکوم کنه اما بزرگان موسیقی ما از داشتن هرگونه حقی در کشور خودشون محروم هستند.
اونها که سال های سال شاهکارهای بیادموندنی رو خلق کردند که آهنگهای کسی مثل بنیامین در مقابل اونها تقریبا حرفی برای گفتن نداره.(حداقل در دو البوم اخیر)

اینها میرن و اونجا کنسرت میذارن و دهن کجی خواسته و یا ناخواسته نسبت به موزیسین های اونطرف ابراز می کنن.
قضیه وقتی بیشتر به جک شباهت پیدا می کنه که مثلا حمید عسگری هم در مصاحبه با تی وی پلاس از تبلیغات علیه برگزاری کنسرتش در آمریکا شاکی هست!
خب چه انتظاری دارید شماهایی که موسیقی تون رو مدیون فعالیت همون اهنگساز ها و خواننده ها طی سال های خفقان هستید , اما امروز با حمایت مستقیم همین حکومت و به زعم من برای دهن کجی نسبت به اونها در محل زندگیشون کنسرت اجرا می کنید.

البته این وسط نقش مردم مقیم امریکا هم انکار نشدنیه که با بی تفاوتی پی خوشگذرونی خودشون هستند.به شخصه هیچوقت حاضر نبودم در چنین کنسرت هایی که توسط خواننده های داخل در آمریکا برگزار میشه ,حاضر بشم. حتی اگه خواننده اش فرزاد فرزین باشه :)