در دفاع از فرید احمدی
همایون پوررضایی
پس از پخش آلبوم «94» بنیامین، شماری از شنوندگان آلبوم (بخوانید دانلودکنندگان آلبوم) خرده‌گیری از همه چیز آلبوم را، از جمله کاور، ترانه، تنظیم و... آغاز کردند. در این میان، هر کسی به خود اجازه داده بود که از ترانه‌های فرید احمدی خرده و گاهی حتا ترانه‌ها را به سخره بگیرد؛ درست مانند آهنگ «ترانه واژه» که چندین سال از ترانه‌های زمان خود پیشرفته‌تر بود. کسانی که نوشتنشان پر از نادرستی‌های نگارشی، دستوری و... است، با ژست کارشناس‌مآبانه ایرادهایی را مطرح کردند که مثلاً ترانه‌ها سخیف، سطحی و... است. فرید احمدی، از باسابقه‌ترین ترانه‌سراهای کنونی ایران است که همواره دست به نوآوری‌هایی زده که تنها از ترانه‌سرای بادانش و نوگرایی چون او بر می‌آید. او کسی است که شاهکاری مانند «گل یاس» را برای شادمهر عقیلی ساخت؛ یا ترانۀ «خاطره»اش هنوز هم از بهترین کارهایی است که فریدون خوانده. زمانی که او در آلبوم «85» همکاری‌اش را با بنیامین آغاز کرد، ترانه‌های او با آهنگ‌ها و خواندن ویژۀ بنیامین، نقطۀ عطف موسیقی پس از انقلاب ایران بود؛ زمانی که آهنگ «خاطره‌ها» ،که با نام «دنیا دیگه مث تو نداره» شناخته شد، در همه جا شنیده می‌شد و همه‌جا سخن از بنیامین بود. بگذریم که خیلی‌ها «لکنت» و «ترانه واژه» را درک نکردند و پس از مدت‌ها دریافتند که فرید احمدی، بنیامین و گروهش چه می‌گفتند. کسانی که سادگی ترانه‌های فرید احمدی را ایراد می‌دانند، هنوز زیبایی ساده‌نویسی را درنیافته‌اند و نمی‌دانند که موسیقی پاپ، همان‌گونه که از اسمش برمی‌آید، عامیانه است و از دل مردم برمی‌آید. فرید احمدی همان‌گونه که در دفتر «تنها شدم وای» نشان داده است، در شعر سپید و Prose Poem هم بسیار چیره‌دست است و به خوبی زیبایی واژگان را می‌شناسد و به بهترین وجهی از آنها بهره می‌برد. او بخوبی ادبیات معاصر جهان را می‌شناسد و در همان سمت و سو پیش می‌رود. البته، گاهی فرید احمدی، ترانه را فدای آهنگ می‌کند و آهنگ واژگان را به معنای آنها رجحان می‌دهد. این تنها ایرادی است که گاهی بر فرید احمدی وارد است و آن‌هم بخاطر کار تیمی است و اینکه گاهی همین کار، باعث می‌شود که یک ملودی خوب، بخاطر محدودیت واژگانی از دست نرود؛ وگرنه اگر کسی تنها یک بار ترانۀ «دست نگه دار» فرید احمدی را بخواند، به قدرت ترانه‌سرایی او معترف خواهد شد.