کاش جناب حاجی تبار کمی واقع بین بودند.
خواننده ای که در دهه ی 80، زمانی که رقابت در فضای موزیک پاپیولار به مراتب کمتر از امروز بود، و هر کسی نمی تونست موزیک تولید کنه؛ با 2 آلبوم رسمی که در قالب نوار کاست منتشر شد، نتونست مخاطب جدی ای برای خودش جذب کنه،
چطور می‌تونه بعد از 10 سال و ظهور خواننده هایی که به حق یا نا حق معروف شدند، از حاشیه ی محض خودش رو به متن وارد کنه و انتظار محبوبیت و موفقیت هم داشته باشه؟
خواننده هایی که در اواخر دهه ی 70 و اوایل 80 بسیار موفق و روی بورس بودند هم امروز حتا نمی تونند یک سالن کوچک رو برای کنسرت پر کنن (نیازی به نام بردن نیست، اما می‌شه گذرا نگاهی انداخت به کارنامه ی موفق اشخاصی مثل قاسم افشار، امیر کریمی، محمد رضا عیوضی و خیلی نام های دیگه، و بعد شیفت کرد به جایگاه و وضعیت امروزشون )
به عنوان یک دوست نادیده، از آقای حاجی تبار تقاضا می‌کنم که خودشون رو مضحکه‌ی جماعت موزیسین نکنند.
حتا اگر سالن اریکه، 3 سئانس هم پُر بشه، کسی باور نخواهد کرد که اون افراد به‌خاطر وحید حاجی تبار اومده باشن.