احسنت به آقای کامکار عزیز که این قدر فنی و درست به ضعف های تکنیکی اثر پرداختند. اثری که مصداق مثل معروف " خود گویی و خود خندی ..." است. اغراق های فراوان و عصبیت همیشگی حافظ با پروپاگاندای رونمایی این آلبوم و گفت و گوهای پر از اگزجره ایشون سعی داره موسیقی معمولی شون رو بزرگ جلوه بده اما خب اگر روزنامه نگاران حوزه موسیقی تحصیلکرده این عرصه نیستند، چهره هایی مثل هوشنگ کامکار هستند که درست و علمی و با تکیه به سابقه و کارنامه پرباری نقدش کنند. نقدهای گفت وگوی هارمونیک رو هم البته نباید از یاد برد. باید این طور درست نقد می شد. ممنون آقای کامکار.