در ابتدا ازاقای هوشنگ کامکار برای نوشتن این نقد کمال تشکر را دارم و بسیار خرسندم که بالاخره نقدی راجع به این اثر خواندم.
اما با تمام احترام و ارادتی که نسبت به اقای کامکار قائلم،خواندن چند نکته در این نقد ذهن مرا بسیار به خود مشغول کرد که ذکر انها را خالی از لطف نمیدانم،باشد که پاسخی برای پرسش های ایجاد شده در ذهن من یا خیلی های دیگر یافت شود.
در مورد نام این اثر و علت تفاوت نام ان در خارج و داخل کشور هم ایشان تقریبا در تمامی مصاحبه های اخیر خود توضیحات لازم را ارائه داده اند و ارائه ی دوباره ان توسط من قطعا لطفی ندارد.
و در جای دیگری فرموده اند که غیر از ذاکر حسین ستاره ی دیگری در این البوم به چشم نمیخورد در حالی که نوازندگانی که در این اثر حضور دارند در مجموع 38 جایزه ی گرمی دریافت کرده اند که تا کنون هیچ نوازنده ایرانی موفق به دریافت این جایزه نشده است.
در جای دیگری از متن امده: لزوم استفاده از اواز ایرانی به عنوان ساز چیست؟ طبق گفته های حافظ ناظری یکی از خلاقیت های این اثر استفاده از اواز ایرانی به عنوان سازی در کنار سازهای دیگر است و طرح این پرسش مانند این است که کسی بگوید لزوم ساخت یک اثر موسیقایی چیست؟
در مورد اینکه چرا این البوم هشت قطعه دارد و دارای چند فصل است و چه مقدار ان در ایران منتشر شده توضیحاتی در کاور البوم ذکر شده که کافی به نظر می اید.
در مورد قطعه ی اول ایشان فرموده اند چه ربطی به طلب دارد؟ اگر اینگونه باشد به سختی میتوان ارتباطی بین تمام قطعات تکنوازی یا قطعات بی کلام و نام هایشان یافت.
در چند جایی از این متن ایشان به مقایسه ی کارهای محسن نامجو و حافظ ناظری پرداخته اند درحالی که به نظر من به عنوان کسی که کارهای این دو را بسیار گوش داده سبک محسن نامجو اساسا با سبک حافظ ناظری بسیار متفاوت است و کلا سبک محسن نامجو را نمیتوان با کسی مقایسه کرد.
به عنوان اخرین نکته بسیار دوست داشتم که استاد کامکار نقدی هم راجع به قطعه ی ششم که حیرت نام دارد و یکی از بهترین قطعات این البوم است و نمونه ی بسیار زیبایی از این سبک(استفاده از اواز به عنوان ساز) میباشد مینوشتند.
خوشحال میشوم اگر پاسخگو باشند.