در سال 92 اولین شبی بود که دوست نداشتم از سالن کنسرت خارج شوم. باور کنید آخرین نفر بودم.
گروه آهیل یکی از گروه هایی است که موسیقی را بسیار جدی گرفته و در تکامل او کوشاست.
هر قطعه ای که نواخته می شد با هنرمندی تمامی بچه های گروه، انسان را به وجد می آورد. به اوج می رساند . به اوجی که انسان در کمال است.
موسیقی باید اینگونه باشد. در نهایت شعف و شادی ، کمال انسانیت و رهایی از یوغ و بندگی در آن تبلور یابد. من نمی دانم چگونه باید از این گروه تشکر و قدر دانی کرد. به خصوص از جناب آقای بابک صفرنژاد که این گروه را به این خوبی پا بر جا نگاه داشته است.
بعضی از قطعات این کنسرت مرا به یاد شعر های احمد شاملو می انداخت مخصوصا چهارگاهی که بابک ساخته و حمزه یگانه به خوبی تنظیم کرده بود.
خوب، بیشتر از این فرصتی نیست اندیشه های خود را در رابطه با این کنسرت عنوان کنم. امیدوارم این کنسرت ها بیشتر در جامعه ما اراىه شود تا موسیقی ما همراه با شعرر و سینما به اوج برسد.
با تشکر
کاس آقا ویسرودی