واقعا از این مطلبی که آقای صحافی نوشتن حیرت زده شدم.آخه اصلا مگه میشه کسانی که در داخل کار موسیقی میکنن رو با کسانی که در خارج از ایران کار موزیک انجام میدن رو مقایسه کرد؟در کشوری که قانون حمایت از حقوق مولف و مصنف معنی نداره در کشوری که نمیشه از طریق فروش آلبوم ها rating خوانندگان رو بدست آورد ؟بعد کدوم نوآوری منحصر به فرد در موسیقی؟آیا آهنگسازان داخل کشور هنوز تونستن آهنگی در قد و قامت آهنگهایی که امثال بابک افشار شماعی زاده عبدی یمینی احمد پژمان فرید زلاند محمد حیدری واروژان آندرانیک چشم آذر بسازن؟میخوام بدونم چه از نظر درک موسیقی چه از نظر احساس و چه از نظر فاخر بودن کلا کدومیک از ابرستارگانی که برج میلاد رو سولد اوت میکنن کارهاشون مثلا با بیژن مرتضوی قابل مقایسه است/باید بگذاریم اونا بیان ایران کنسرت بگذارن آلبوم هاشون رو به صورت قانونی به فروش برسونن با حفظ کپی رایت.اونوقت باید ببینیم که دوستداران موسیقی بابت این سوپراستار های قلابی بی استعداد حاضرن 20000 تومن بدن سی دی هاشون رو بخرن یا نه؟