به نظر من خواننده های "اون ور آبی" دو گروه هستند.گروه اول افرادی هستند که از موسیقی فارسی همون "دیش دیری دی دیری" رو بلدند و همه ی مواردی که بالا قید کردید 100% برای این گروه صدق می کنه.و الان با موفقیت های موزیسین های داخل کشور،این خواننده های گروه اول برای به چشم اومدن دست به هر حال غیر منطقی می زنن تا دوباره روی بورس بیان،و با این کارها مدام هم خوشون رو بدنام تر می کنن
اما گروه دوم ما شامل اسطوره هایی هست که توی ایران ستاره بودن و مجبور شدن برن یا نابغه های جوونی بودن که جبر روزگار فراریشون داده.موارد بالا اصلا شامل این افراد نمی شه چون سواد و غیرتی که روی موسیقی ایرانی دارن اجازه نمی ده که وارد گروه اول بشن.مصاحبه های این افراد رو گوش بدید هم می بینید افراد گروه دوم انقدر منطقی هستن که نه تنها دشمنی و خصومتی با خواننده های داخل ندارن بلکه همه از بچه های داخل ایران تعریف می کنن و عبارت "بچه های داخل ایران چون تو جو و شرایط مناسب قرار دارن،ترانه ها و ملودی های به مراتب بی نظیر و بهتری از اینجا می سازن" بارها و بارها ازشون شنیده شده. و خیلی وقتا می شنویم که فلان کار فلان اسطوره که گل کرده ترانه اش از یکی از دانشجوهای ایرانی بوده،اما چون می ترسیده از دانشگاه اخراجش کنن با اسم مستعار ترانه رو ارسال کرده. همینا نشون می ده که اسطوره های خارج از کشور شامل متن بالا نمی شن.کاش ترو خشک با هم نمی شوخت.