وای خدا گریه ام درومد.دلم خوش بود اصفهانی ام و شهرم به هنر و هنرمنداشه که شهره ی عام و خاصه نه فقط سی و سه پل و نقش جهان.همش آروزو میکردم یه بار استاد کسایی یا استاد شهناز رو برای یک لحظه هم که شده ببینم و فقط یه بوسه فرزندوارانه به دستاشون بزنم که من و امثال منو با خدا آشنا کردن تا قبلش هرچی نماز میخوندم و روزه میگرفتم یه حس تکرارو انجماد تو زندگیم بهم دست میداد اما وقتی با صدای ساز و اون روح بلند و عرفانی هنرمندانی ازین دست آشنا شدم فهمیدم خدا فقط با نماز و روزه و خمس و زکات و غیبت نکردن و تهمت نزدن به دست نمیاد بلکه خدا رو باید تو ساز این عارفان خوش طینت پیدا کرد که هنوز هم جامعه اونا رو نمیشناسه.یعنی به ما یاد ندادن که بزرگانمون رو بشناسیم.کاشکی جسم شریفش رو بیارن اصفهان خاک کنن که حداقل هر دفعه بریم سر مزارشون و بخاطر نشناختنش زار گریه کنم.خدایا این بنده ات رو تو رحمت بیکران خودت غرق کن و به ما این لیاقتو بده که با ایشون در عالم عقبا حشر و نشر داشته باشیم.استاد عزیزم جلیل شهناز خدا نگهدار