ممنون آقای بابازاده بخاطر مطرح کردن موضوعی که واقعا جای تامل داره. دوستانی که سنشون یکم بیشتره میتونن صحبتهای من رو ملموس تر متوجه بشن. اون زمان ها ما عیدیمون این بود که خواننده محبوبمون یه آلبوم جدید بده یا واسه یکی از خواننده های خوب تنظیم یا آهنگسازی کرده باشه. اما الان عیدی مردم شده کنسرت یا بازخوانی ترانه "فلان سال قبل. فلان تیتراژ فلان سریال".
اون موقع ها هر ترک یه آلبوم یه خلاقیت توش بود. سال ها گذشته و توی صحبت هامون به نیکی و با نام هیت زمانه ازشون یاد میکنیم اما الان از آهنگ هایی با نام هیت یاد میکنیم که بهمن جان به درستی حق مطلب رو ادا کردن."فلان قطعه ای که آن زمان کسی نفهمیده کاور بوده و تازگی ها گندش در آمده" شاید ما از هیت فقط توی ماشین گوش دادنش رو یادمون مونده.
اون سالها همه دلخوشمون به این بود که هرازگاهی بزرگان موسیقی توی روزنامه یا مجله مصاحبه کنن. اما الان چی؟ بازهم به صحبت زیبای بهمن جان بسنده میکنم: " همان ستاره مورد علاقه اش که بهترین لحظان زندگی اش را با آثار عاشقانه او گذرانده، چقدر وقیحانه و گستاخ می تواند علیه همکار و در اصطلاح رقیب اش اظهار نظر کند و او را بشورد و پهن اش کند جلوی آفتاب..."
منطق چی میگه؟ کسی که خلاقانه کار میکنه میتونه بازار رو تکون بده یا کسی که تقلبید میکنه؟یکی از دوستان به درستی اشاره کرد: "قطعا مخاطب کسی رو که با خلاقیت و توانایی خودش رشد کرده رو به کسی که از دیگری تقلید میکنه ترجیح میده"
اون موقع که بازار موسیقی هرصبح نسبت به شب قبلش یه سورپرایز جدید داشت، بخاطر این بود که خواننده ها هنرشون رو توی کاراشون نشون میدادن و با آهنگاشون حرفشون رو میزدن. اما الان "دوستان از هیچ جنجال رسانه ای برای رسیدن به هدفشون ترسی ندارن"
به نظرم یا از کسی اسم نیاریم یا اگه میاریم عدالت رو رعایت کنیم. به قول دوستمون "درسته كه اولين كسي كه آهنگ پاپ مجاز خوند خشايار اعتمادي بود
ولي آهنگساز اون كار شادمهر عقيلي بود كه به فاصله ي چند ماه بعد با آلبوم مسافر موسيقي رو در ايران زنده كرد". شادمهر عقیلی یا هرکس دیگری نیاز به حمایت ما برای بزرگ بودن ندارن، با کارهاشون نشون دادن که هنرمند هستن یا نیستن. اما اگه یه نگاه اجمالی به آمار مستند فروش آلبوم ها بندازیم. شادمهر دو آلبوم داد که روی هم 17ملیون فروخت. آیا دلیلش فقط نبودن کپی رایت و داونلود بوده؟ اگه خودمون تونستیم منطقی قبول کنیم انتظار داشته باشیم دیگران هم بپذیرن.
با گذشت زمان بهتر میشه قضاوت کرد. 10 سال پیش خواننده هایی بودن که الان کم کار شدن. خدابیامرز ناصرعبدالهی بین ما نیست اما آیا الان کسی از شنیدن آهنگاش خسته میشه؟ یا جایی هست که اسم فروش آلبوم بیاد و نامی از آلبوم غزلک سعید شهروز درصدر نامها نباشه؟ پس تکلیف این دوستان مشخصه. هنوز هم انگ تقلید یا کاور بهشون زده نشده. اما امروزه بلافاصله بعد از ریلیز آلبوم، شنونده های عادی هم متوجه کلی تکرار میشن و با گذشت یکی دوسال معلوم میشه که " در یک کپی کاری غیر حرفه ای اثر موفق یک خواننده خارجی را با کلام فارسی به خوردشان داده و خیلی محکم روی شناسنامه البومش در بخش آهنگساز، نام خودش را درج کرده است." آیا 10 سال دیگه نامی از این دوستان به میون میاد؟
کلام پایانی: وقتی خودمون از اسامی بزرگانی که تاریخ موسیقی مارو تکون دادن چشم پوشی میکنیم، پس نشون میدیم لیاقتمون خواننده هایی هستن که الان هیت شدن. امیدوارم تایید شه