من فکر می کنم کسانی که میگن آلبوم تکراری بوده دو گروه هستن: 1- گروه اول کسایی هستن که کلا از رضا صادقی خوششون نمیاد و میان فقط واسه ایراد گرفتن و چون نمیتونن هیچ ایرادی از ترانه ها و ملودی ها بگیرن فقط از عبارت تکراری بود استفاده میکنن. 2- گروه دوم جزو طرفدارای رضا صادقی هستن. ولی چرا بعضی از طرفداراش این مسئله رو عنوان میکنن؟ دلیلش اینه: در 30 سال گذشته موسیقی پاپ ایران، فقط دو نفر بودن که تونستن یک تغییر اساسی در سبک های رایج موسیقی پاپ(چه ملودی و چه ترانه) ایجاد کنن و در عین حال با اقبال عمومی هم مواجه بشن. رضا صادقی و ش .... صادقی هم در ترانه و هم در ملودی و ش هم بیشتر در ملودی.سه م ش ...البته از این موضوع کمتر بود و در عین حال بعضا دچار ضربه هم شد مثل آهنگ (حالا بیا اینجا). اگر به کار بقیه خواننده های پاپ ایران ، حتی بزرگترین هاشون، حتی اونهایی که 40 سال سابقه و کارنامه پربار هنری و کلی طرفدار دارن، نگاه کنید می بینید که بجز صداهاشون(که منحصر بفرد بوده) هیچکدوم هیچ چیز جدیدی رو وارد موسیقی پاپ نکردن چون اکثرشون از ترانه سراها و آهنگ ساز های یکسان استفاده می کردن. اسم هایی مثل اردلان سرافراز،فرید زولاند،جهانبخش پازوکی،ایرج جنتی عطایی و یکی دو نفر دیگه در کارنامه هنری تمام خواننده های بزرگ خارج نشین ثابته و در مورد داخلی ها هم وضعیت به همین شکله. کسانی هم بودن که بطور کلی خارج از سبک های مرسوم می خوندن و میخونن که خیلی هم موفق نبودن (ف.آ و ش.آ) خوب در مورد این خواننده ها، هیچوقت طرفدارهاشون نمیگن که کارهاشون تکراریه، چون به طور ناخوآگاه انتظار کار متفاوت رو ندارن. فضای آلبوم های مختلف در این خواننده ها بطور کامل یکسانه . شما به آلبوم های طلوع، معما، پنجره و زندگی نگاه کنید.واقعا هیچ تفاوتی در ساختار این آلبوم ها و یا آهنگ ها وجود نداره و اونجایی هم که این خواننده خواسته تفاوت ایجاد کنه با شکست روبرو شده (آهنگ حالا یارم میا!!) و کارنامه سی و چند سالش رو برده زیر سوال... ولی برای رضا صادقی وضعیت کاملا جور دیگه ای بوده. همیشه متفاوت بوده و اصلا از همون ابتدا با همین متفاوت بودن معروف شد. ترانه های مشکی رنگ عشقه، دو دریچه، داشتم فراموشت میکردم،چیزی نگو ، دلم برات می سوزه ، ما رو باش ، وایسا دنیا و ... همگی متفاوت از هم و متفاوت از تمام کارهایی بودن که تا اون زمان در موسیقی پاپ ایران تولید شده بود. ولی حالا که آلبوم رضا صادقی فاقد چنین آهنگ هاییه و تقریباً فضای مشخصی داره، باز هم بصورت نا خودآگاه این موضوع در ذهن بعضی از طرفداراش نقش میبنده که رضا صادقی تکراری شده. در حالی که حتی با از بین رفتن ویژگی ای که گفتم ،تازه شده مثل بقیه خواننده های بزرگ دیگه. اجازه بدیم رضا هم این تجربه رو داشته باشه که یک سبک رو پیدا کنه و در اون سبک به آلبوم دادن ادامه بده. آلبومی دارای قطعات بسیار سنگین و قوی در عین حال دوست داشتنیه و در اون هیچ آهنگی وجود نداره که بتونید بگید در شان رضا صادقی نبوده. ایرادی که معمولا برای بقیه خواننده ها پیش میاد مثل آلبوم حس تنهایی... من از همین فضا و همین آلبوم هم به اندازه کافی لذت می برم...