سلام

اول از دوست عزیزم محمد تشکر می کنم و لازمه که بگم محمد جان اینا حقایقیه که بهتر بعضی از دوستان درک کنن و زیاد خودشونو با این سوال درگیر نکنن که چرا محسن چاوشی انقدر طرفدارای متعصب داره و من دقیقا فقط این سوال رو جواب دادم(به طور مشروح)
.
.
.
تو این متن می خوام چند سطر از حسم بعد از حریص بنویسم...

-اول از پروانه شروع می کنم که ویران کننده بود.
زمانی که "دور آخر " از ژاکت رو شنیدم ، با خودم گفتم اگه فقط این یه تراک بیرون داده می شد ،برای دلگرم کردن و مشغولیت ذهنیم کاملا کافی بود و رسیدن به این سبک رو بهترین دست آورد محسن می دونستم،...و این حس فوق العاده به پروانه ها رسید و محسن به بهترین راه ممکن تونست ذهن طرفداراشو بخونه و دوباره همون لحظات خوب رو به زندگی ما بیاره(چاوشی بازا میدونن چی می گم)

واین دقیقا یعنی اون که خواننده بدونه باید چه وقت چه کاری بکنه،
و محسن این فضا سازی جدید رو بارها انجام داده و این شجاعت او بود که به ما آهنگ هایی چون

"ناز" "تبریک" یار قشنگ دلم" و ... از یه شاخه نیلوفر

"دور آخر" "دلتنگی" و شاهکار هایی چون "خنده" و "بخون امشب " از ژاکت

و "پروانه ها" "بوف کور" و فضای وحشت آور"حریص" "پرنده ها" و تک ستاره آسمان ترانه سرایی امسال در قطعه کافه های شلوغ

رو هدیه داد که با یه فضا سازی جدید همون حس و حال قدیمی رو در ما ایجاد کرد که این یعنی موفقیت بدون تکرار شدن و همیشه چیزی برای گفتن داشتن.
ودور شدن از تکرار سبک(قابل توجه دوستان ,این در حالی بوده که صدا و فضای شعری همون صدای قدیمی باقی مونده)

اما یه چیزی رو می خوام بگم و اون اینه که شاید خیلی از شما هم مثه من دلتنگ فضاهای رمانتیک و لطیف آلبوم هایی مثه لنگه کفش و خود کشی باشید و دوست داشته باشید که صدای محسن چاوشی رو دوباره رو آهنگی پر از سازهای نرم و فضایی لطیف مثه قطعه های "عشق دو حرفی" شادابی" "عروس خوشگلا" و حتی بچه های جنوب" از لنگه کفش ویا
"خزون" "بانوی من" "کلاف" و "امام رضا"از خود کشی
تجربه کنید .

فقط ازتون می خوام دقت کنید که منظور من فضای آهنگ سازی کار ها و نوع سازهای انتخابیه که تو این سه آلبوم اخیر به سمت سازهای خشک و سخت رفته که مشخصا مقبولیت عمومی این نوع سازها خیلی کمتر از سازهای دلنشین و لطیف همه گیر خواهد بود,وگر نه خوشبختانه محسن چاوشی و ترانه های انتخابیش برای آلبوم ها هرگز تغییر فضا نداده و این همان دلیل موفقیت او در تجربه ی فضای جدید سازهاست که به بهترین نحو مخاطب را درگیر میکند.

واین مطلب صرفا بیان یک دلتنگی بود که باعث می شود از محسن عزیز خواهش کنم یک بار دیگر این فضای آهنگ سازی لطیف رو تجربه کند و در آن رو به جلو گام بردارد,البته...
این را در کنار نو آوری های محشر او خواستارم.

و مطلب دوم این که به نظر می رسد هوادار ,محسن چاوشی را در ترانه ای شاد و سرخوش بر ملودی شاد نمی پسندد, این یعنی که خواندن ترانه سر خوشانه باب میل هوادار محسن چاوشی نیست , در حالی که تجربه نشان داده این هوادار با فضای موسیقی شاد و شعری زیباو ترانه ای شاد(اما نه سرخوش) از او به خوبی ارتباط میگیرد

در کل حرف من این است:
هوادار با سبک های مختلف موسیقی محسن چاوشی خو میگرد فقط و فقط به این خاطر که او فضای ترانه هایش و گرمی صدایش را به خوبی حفظ کرده و جهت فکری خود را (چیزی نزدیک به غمی بی پایان) هرگز تغییر نداده است و با ادامه این روند می تواند تجربیات نو و جدید دیگری نیز داشته باشد که دلچسب هوادارانش باشد.
صد البته تغییر جهت از این مسیر و تفکر را مخاطب بر نمی تابد,
پس محسن چاوشی می تواند تا هر جا که می خواهد در مسیر این تفکرو فضا به پیش برود و تجربه کند , اما خروج از این جهتی که مخاطبش با ان خو گرفته,چندان به ما خوش نمی آید.

در کل بهتر است گوش هایمان را به او بسپاریم ,تجربه نشان داده که لذت خواهیم برد و زندگی خواهیم کرد.

موسیقی ما ببخشید طولانی شد,ولی تا یید کن ,ممنون