این بیانیه نیست...
حرف هاییست که تو نگفته میدانی...
ما همه هواداران توییم...
هوادارانی که روزی هر یک در گوشه ای از این سرزمین پراکنده بودند...
اما امروز حرف هایشان را در کلمات تو پیدا کرده اند و دردهایشان را با زبان تو فریاد میزنند...

سالهای سال است که با "نشکن دلمو..." بعض کردیم و با "گرد و غبار" اشک ریختیم.
از "نفس های بی هدف" گذشتیم تا به "سکوت" رسیدیم.

محسن یگانه برای ما همان جوان جویای نامیست که زمانی با یک گیتار بغض هایمان را تازه میکرد.
و این تنها چیزیست که هرگز تغییر نمیکند...
اینکه تو ما را میفهمی و ما تو را میفهمیم...

محسن عزیز...
امروز که حباب تو دنیایمان را دگرگون کرده هر حرفی برای تشکر یا قدردانی از تو بیهوده به نظر میرسد.
که تو خود ما هستی و تجسم حرف های مایی روی نت های موسیقی...
نمیدانیم اسم این را چه میتوان گذاشت اما دنیای ما این روزها بین "باور کنم" و "بیت آخر" دست به دست میشود و از بیتی به بیت دیگر دگرگون میگردد.

تو برای ما جنگیدی و برای ما از دنیای خود گذشتی...
برای ما چندین سال است که بی تابی و حساس تر از ما برای احساس ما مینویسی...
...و این متن تنها تلاش ما برای این است که بدانی "دوستت داریم"...
و غیر از این چیز دیگری در قلب های ما نیست
تو چه با گیتار چه با بهترین تنظیم کننده های این کشور ... هنوز محسن یگانه ای
حباب شاهکار تو بود ... اما حتی بدون حباب ... تو دوست داشتنی ترین اتفاق زندگی ما بودی و هستی...
ما برای لحظه لحظه عمر هنری تو ، برای اینکه هر روز بهتر از دیروز میشوی ، برای اینکه بیت به بیت بهتر میشوی قدردان توییم...و تو را میفهمیم...

حالا ثابت شد که این بیانیه نیست...
این حتی یک قدردانی هم نیست...
این یک حرف ساده است که در یک جمله خلاصه شده:
"محسن،تو چندین سال است که تمام دنیای ما شده ای."
تا تو مینویسی...دنیا زیباست...

هواداران همیشگی ات...