موسیقی ما - ارکستر سمفونیک کشور آذربایجان در حالی شب گذشته(14 اردیبهشت)در سالن میلاد نمایشگاه بین المللی تهران به روی صحنه رفت که مخاطبان ایرانی این کنسرت، اجرایی گوشنواز را در شب بارانی تهران شاهد بودند.در این اجرا که با ارکستری مرکب از سازهای کلاسیک و سنتی آذربایجان به روی صحنه رفت قطعات متنوعی از موسیقی کلاسیک، سنتی آذربایجان و موسیقی ایرانی برای حاضران اجرا شد.

ارکستر 30 نفره آذربایجان به رهبری رئوف عبدالله اف کار خود را از ساعت 45/20 دقیقه با اجرای دو قعطه کلاسیک «مصری» و «دریا و آسمان» ساخته جیحون الله وردی اف که در آنها از سازهای سنتی آذربایجان استفاده نشده بود، آغاز کرد.

فضای آرام و نسبتا شاد این قطعات که با محوریت ساز پیانو به نوازندگی خود جیحون الله وردی اف ساخته شده بود، شروعی مناسبی برای گرفتن استرس و ضربان تند شهر تهران از مخاطبان بود تا در ادامه با حال و هوایی متناسب تر نظارگر اجرای این ارکستر کشور آذربایجان باشند.

هر چند که هم در بروشور برنامه و هم در نشست خبری روز گذشته دست اندرکاران این ارکستر بر روی عنوان«ارکستر سمفونیک» ارکسترشان تاکید کرده بودند اما تعداد نوازندگان و گروه های سازی که بر روی سن حاضر بودند به یک ارکستر مجلسی بیشتر شباهت داشت.

پس از اجرای دو قطعه ابتدایی، نوازندگان سازهای سنتی ارکستر سمفونیک آذربایجان یعنی مالک منصوراف(تار)، فرامرز گرمارودی(نوازنده عود و خواننده)، الشان منصوراف(کمانچه)، شیرزاد فتح علی اف(بالابان، زرنا و توتک) و کامران کریم اف(ناقاره) در میان تشویق های حاضران به روی سن آمدند تا قطعات این ارکستر را رنگ و بویی آذری ببخشند.

با توجه به حجم قابل توجه صدای سازهای کلاسیک، ترکیب این دو گروه سازی(سازهای کلاسیک و سازهای سنتی آذربایجان) به گونه ای صورت گرفته بود که در حین اجرا، صدای سازهای سنتی مانند تار و ناقاره درخشندگی خاصی پیدا می کرد که این موضوع نشانگر توانایی و درک مناسب تنظیم کننده این قطعات یعنی جیحون الله وردی اف بود.

البته در این بین، در بسیاری از قطعاتی که با همراهی کل ارکستر نواخته می شد صدای سازهای سنتی دیگر نوازندگان آذربایجانی مانند کمانچه، بالابان، زرنا و توتک به دلیل همرنگی صدایی با گروه ویلن ها، در صدای کلی ارکستر حل شده و شنیده نمی شد.

ساختار ملودیک و همچنین ریتمیک تصانیف آذربایجانی این ارکستر، شباهت بسیار زیادی به ساختار تصانیف ایرانی داشت که در بسیاری از مواقع اجرای برخی تزئینات وحرکت های خاص موسیقی آذربایجان، آن هم به شکل کم رنگی، این قطعات را از نمونه های ایرانی شان متمایز می کرد. چنین شباهتی نشات گرفته از ریشه های مشترک موسیقی دو کشور ایران و آذربایجان در گذشته ای نچندان دور است که می شد آن را در بیشتر تصانیف آذربایجانی ها شنید.

از جمله این تصانیف در بخش اول می توان به تصانیف«وفا سیز(بی وفا)»، «گل بیزه(بیا به خانه ما)» و «نولیدی» و در بخش دوم به تصانیف«یار قاصدی»، «گارا تلار»، «گتمه دایان» و «حیدر بابا» اشاره کرد.
ارکستر سمفونیک آذربایجان دو قطعه فارسی را نیز برای مخاطبان خود در نظر گرفته بود که در بخش اول برنامه، تصنیف«عقرب زلف کجت» از ساخته های علی اکبرخان شیدا و در بخش دوم تصنیف«رفتم که رفتم» اثر علی تجویدی را اجرا کرد.

تنظیم جیحون الله وردی اف در این دو قطعه از موسیقی ایرانی برای بسیاری از حاضران جالب بود؛ الله وردی اف ضمن وفادار ماندن به اصل ساختار ملودیک این قطعات به عنوان محور کار، تلاش کرده بود خطوط ملودیک دیگری را نیز به عنوان همراهی کننده ملودی اصلی به کار بگیرد. طبع آزمایی این آهنگساز جوان آذربایجانی در هر دو قطعه برای ایرانی ها و به خصوص اهالی موسیقی حاضر در سالن جالب توجه بود.

بخش دیگری از این کنسرت به تکنوازی و همنوازی سازهای سنتی آذربایجان اختصاص داشت که در آغاز بخش دوم برنامه به اجرا در آمد. تکنوازان آذری در این تکنوازی ها ضمن تاکیدی که بر اجرای موسیقی سنتی آذربایجان و ارائه صدای گوشنواز و اصیل سازهایشان داشتند تلاش می کردند تا در ویرتوزیته و مهارت های ویژه نوازندگی خود، چشم ها را خیره کنند.

دراین بین مالک منصوراف(نوازنده تار) بیشتر از سایر همراهانش توجه مخاطبان را به خود جلب کرد و چند بار مورد تشویق قرار گرفت.

اجرای بخش های آوازی این کنسرت را فرامرز گرمارودی که به عنوان نوازنده عود نیز ارکستر را همراهی می کرد بر عهده داشت. گرمارودی در اجرای درست فضای تصانیف و آوازها اجرایی قابل قبول داشت و در انتقال حس کلی قطعات تا حدود بسیار زیادی موفق بود.

اما گرمارودی تقریبا در تمام بخش های اجرایش از تمام حجم صدایش استفاده نکرد که این موضوع به وضوح حتی از سوی شنونده هایی که آشنایی زیادی با موسیقی نداشتند نیز قابل تشخیص بود.

ارکستر آذربایجان شب گذشته در میان تشویق های تماشگران اجرای خود را به پایان رساندند