شادمهر اولین ستاره‌ی واقعی موسیقی پاپ ایرانه. نسل ما (دهه شصتی‌ها) اولین بار با صدای شادمهر فهمیدکه میشه لوس آنجلس زندگی نکرد ولی کارای فوق العاده ساخت و خوند. شادمهر اینجا با کمترین حمایت های دولتی و حتی سنگ اندازی های آدمای سنتی مثل آقای آزاد که فک می کنن فقط خودشون کارشونو بلدن، تونست خیلی زود مهمترین ستاره ی موسیقی پاپ ایرانی بشه. این درسته که شادمهر در چند مورد از ملودیای بزرگای دیگه ی موسیقی استفاده کرده ولی این بی انصافیه محضه که یه آهنگ ساز ذاتی که در زمینه ساخت ملودی مثه یه چشمه‌ پرآب می مونه و کارای موندگار فراوونی داره رو متهم کنیم. همون بهتر که آدمایی مثه اکبر آزاد به شادمهر برای شادمهر شدن کمک نکردن، و گرنه شادمهر هیچ وقت شادمهر نمی شد. موسیقی پاپ مال توده‌های مردمه و شادمهر خیلی خوب نیاز هم نسلای منو فهمید و با صداش برای ماها ده ها خاطره ساخت.