سلام...بیشتر از 11 ساله که در خصوص موسیقی مقاله می نویسم...

سعی کردم همیشه منصفانه و اصولی صحبت کنم، دوستان گرانقدرم، صحبت امثال آقایان مسیحا، رهنما یا حامی و ناخرسندیشون از وضعیت فعلی پاپ، به معنای اظهار ضعف این آقایان نیست. lمن این اعتراض رو یک هشدار تلقی می کنم، هم برای هنرمندان و فعالان پاپ و هم برای مخاطبین. اینها از همان روزی که وارد این عرصه شدند می دونستند که قرار نیست پاپ همه گیری رو ارائه کنند، خودشون رو برای مخاطب خاص و با تعداد اندک آماده کرده بوند، عاشقانه فعالیت کردند تا تبدیل به مبنا یا شاید وزنۀ استانداردی برای موسیقی و تشخیص کیفیت آثار پاپ بشوند. جشنوارۀ موسیقی پاپ سال 77 که متاسفانه تنها یک یا دو دوره برگزار شد، با اعلام نام آقای رهنما و داریوش تقی پور به عنوان خواننده و آهنگساز برتر اثبات کرد که در همایشهای علمی با داوران متخصص بدون تردید این استانداردی هست که باید پذیرفته بشه نه هر کاری که به نام پاپ راهی بازار میشه و برای مخاطبش احترام قائل نیست.
من نمی دونم اینهمه جدل میان دوستان عزیز که صرفا به خاطر تعصب روی خوانندگان محبوبشون (که این تعصب ناشی از برخورد عاطفی ما با رنگ صدای خاص خوانندۀ محبوب ماست و نه تکنیک ایشان) برای چیست... دوستان اگر روی اعتراض امثال حامی، مسیحا یا رهنما سرپوش گذاشته بشه، ماحصلش فقط و فقط ضربه خوردن به پیکرۀ اساسی پاپ متعهد ایران خواهد بود و دودش هم در نهایت به چشم مخاطب خواهد رفت. اونقدر بازار از کار به معنا و فاقد ارزش دور خواهد شد که از یاد خواهیم برد آرمان پاپ چی بود و چه بر سرش آمد....

امیدوارم دلسوزان موسیقی (در هر سبک چه اصیل چه پاپ و چه کلاسیک) واقعا در جایگاه شایستۀ خود و زحماتشون معرفی و شناخته بشوند.

پیروز باشید