سمیه قاضی​زاده: برای مایی که در صدا و سیمایمان به نوعی با محدودیت‌هایی موسیقایی از جمله نشان دادن ساز و کلیپ خوانندگان و البته تبلیغ کنسرت‌ها مواجه​ایم دیدن اینکه تلویزیون دارد تبلیغ برنامه‌ی ارکستر سمفونیک تهران را نشان می‌دهد، هیجان انگیز و باورنکردنی است. اما این واقعیتی بود که برای اولین بار طی سال‌های گذشته روی صفحه‌ی تلویزیون ما ظاهر شد.

درست است که این تبلیغ به برنامه‌ی این هفته‌ی ارکستر یعنی ویژه برنامه‌ی اربعین می‌پرداخت اما نفس انجام این اتفاق آنقدر مهم است که می‌شود امیدوار بود پس از این هم به مناسبت‌های مختلف تکرار شود، ولو اینکه این مناسبت‌ها تنها مناسبت‌های مذهبی باشند. حداقلش این است که طرفداران موسیقی جدی این شانس را دارند که از طریق صدا و سیما از برنامه‌های ارکستر سمفونیک تهران باخبر شوند و نکته مهم‌تر اینکه مردم اصولا با وجود چیزی به نام «ارکستر سمفونیک» آشنا می​شوند!

نمی‌دانم این تبلیغ تا روز برگزاری این برنامه قرار است چند بار در روز از صدا و سیما پخش شود، اما همین یکی دو باری که تبلیغ آن را دیدم در ساعات بسیار خوبی مثل بعد از اخبار سراسری ساعت 21 بود که خودش نکته‌ی مثبتی است.

اما تنها چیزی که این وسط مغفول مانده موجودیت ارکستر است. ارکستری که حتی برای ثانیه‌ای از دور هم نشان داده نشد. پیش از اینها مثلا در زمان برگزاری جشنواره موسیقی فجر و در ویژه‌برنامه‌‌ای که به همین مناسبت، نصفه شب‌ها -وقتی همه خوابند- از شبکه چهار پخش می‌شد، حداقل می​توانستیم ارکستر را از فاصله‌ای دور بر صفحه تلویزیون ببینیم. اما در تبلیغ اخیر ارکستر سمفونیک این اتفاق هم نیفتاد!

به هرحال یادم می‌آید سال‌ها پیش چندین و چندبار ارکستر سمفونیک تهران به صورت تمام قد و با همه‌ی سازها از تلویزیون نمایش داده شد. زمانی که مرحوم علیقلی «آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد» را اجرا می‌کرد. البته این ماجرا به همین یک بار ختم نشد و بعد از آن هم مثلا در زمان رحلت امام (ره)، ترانه‌ی «ای کاروان آهسته ران کآرام جانم می‌رود» توسط مهرداد کاظمی به همراه ارکستر اجرا شد و اتفاقا سازها هم به خوبی در آن نمایش داده ‌شدند.

مسئولین صدا و سیما در دوره‌های مختلف بارها اعلام کرده‌اند خودشان مشکل ویژه‌ای با نمایش ساز از این رسانه ندارند و عوامل دیگری را در این ماجرا دخیل دانسته‌اند. به نظر می‌آید حالا آهسته آهسته دارد وقت آن می‌رسد که با واقعیت‌هایی که در جامعه وجود دارد کنار بیاییم.

ما که دلمان را خوش کرده‌ایم به تکرار این اتفاق و تداوم پخش تبلیغ کنسرت‌های مختلف از سیما. شاید همین اتفاق، فتح بابی شود برای نمایش هرچند کوچک و کوتاه سازهای موسیقی بر صفحه کوچک تلویزیون.