یه دنیا خاطرست بین منو تو

ازون روزای تلخ اشک و لبخند

طب شرجی غروب سرخ کارون

شب تنهایی ما پای اروند

ازون روزا که دنیا رنگ خون بود

تنم تو التهاب جنگ می سوخت

ازون روزا که بیرحمانه ترکش

لباسو به تن رزمنده می دوخت

برای اینکه من خاک تو باشم

چقدر سرو و صنوبر هدیه دادم

چقد خون پای آزادی من ریخت

چه نخلایی که بی سر ایستادن

تواز من خاطرات کهنه داری

ولی زخمای من تازست هنوزم

یه کاری کن که بعد از این همه سال

تو آتیشی که خاموشه نسوزم

هنوزم میشه خرمشهر باشم اگه ناجی این روزای من شی

جهانم خالی از نقشای زیباست

تو میتونی جهان آرای من شی