تو به دلتنگی عادت داری ته این خواب پر از کابوس
پا از این عشق بکش تنها مرگ دست این زندگی رو میبوسه
تو به دلتنگی عادت داری، پا به پای من تنها نمیای
لحظه خیانت رو میفهمم وقتی خیلی خاطر منو میخوای
به دوست دارم تو شک دارم، به دروغی که فریبم میداد
عطر این ترانه از جنس تو نیست، بغض این صدا به حست نمی یاد
زیر سقفی که پر از نفرت بود، رنج تکرار همو می دیدیم
خواب بودیم ولی از کابوس، لذت خوابو نمی فهمیدیم
ته تاریکی آغوشت مرگ، ته تاریکی آغوشم درد
خاطراتی که پر از نفرت شد، زخم هایی که منو قانع کرد