بیابان در بیابانم پریشان در پریشانی
نگاهم کن به دلجویی صدایم کن به مهمانی
صدایم کن که می‌آیم به عشقت با گل افشانی
به تقدیری که می‌بینی به امیدی که می‌دانی
به امیدی که می‌دانی...

رهایم کن از این زندان، از این خاک تن آلوده
از این دل‌های بی درد و از این جان غم آسوده
به ذات عالی سرمد به نام نامی احمد
به سامانم کن از عشقی که با مهر علی سر زد

مخواهم لحظه‌ای تنها که از بندت رها باشم
که بی شوقت فراموش و که از یادت جدا باشم

اگر دورم اگر نزدیک اگر ماهی اگر ماهم
به دیدار تو می‌آیم، به مید تو در راهم
دل ای دل این خزانی رو به بارانت نوازش کن
شبانگاهِ سکوتم را شبستان نیایش کن