صد بار لمست کردم، تاریکی یادت بره
شب امون نداد، دستام‌و خاموش کرد
صد بار صدات کردم، حس نکنی تنهایی
شب مجال نداد، صدام‌و خاموش کرد
صد بار برگشتم از گریه‌هام به لبخندت
که شب نتونست محوش کنه
حضورت کافی بود
حضورت کافی بود
تا از این تقویم که همه جاش‌
پاییزه رد شم
تو زیادی
سهمم از تو کم‌ نمی‌شه
حتا اگه صد بارِ دیگه
این راه‌و برم و برگردم