همیشه آرزوم بوده یه روزی تکیه گاهت شم
تو سودای منِ درویش باشی و من آهت شم
بشم اسفند رو آتیش، بسوزم تا نسوزی تو
بلاگردون زلف و چشم و ابروی سیاهت شم

اگه با هم بودن اسمش گناهه، هیچ خیالی نیس
می خوام غرق گناهم باشی و غرق گناهت شم
چقد سرما و تاریکی خوبه وقتی می آی پیشم
میگی: تاریکه و سرده، می خوای خورشید و ماهت شم؟

اگر غم لشگر انگیزد که خون عاشقان ریزد
بذار پنهون بشم پشت چشات، جزو سپاهت شم
اگه با هم بودن اسمش گناهه، هیچ خیالی نیس
می خوام غرق گناهم باشی و غرق گناهت شم