من هر پشت این شیشه، شبو تکرار میکردم
دلم تنگ میشد از دوریت، تو رو بیدار میکردم
بهت آهسته میگفتم، نمیخوابم به این زودی
ازت یک عکس کافی نیست، باید یکبار میبودی
بگو دنیا برای ما چه خواب مبهمی دیده
که هربار از سر تقدیر مارو دیده نپرسیده
جهانت تا کجا زیباست، چقدر مبهوت رویایی
چقدر دیر اومدی راهو که الان تازه اینجایی
چقدر سخت میشه پیدا کرد یه رد پارو تو دریا
چقدر آسون میشه گم شد، تو هست و نیست این دنیا
جهان زندون بی مرزه، نباشی توی زندونم
من این احساس پروازو به آغوش تو مدیونم
تو این تکرار دردآور کسی به فکر این من نیست
تو که خاموش میشینی دیگه هیچ جایی روشن نیست
بگیر دستای سردم رو، باهم فردا رو میسازیم
ما روی نقطه ی پایان بازم در حال آغازیم