كنار خانه اى روى درختى
پرستويى پريشان داشت لانه
منم چند تا درخت اونورتر از او
روى شاخه اى ساختم آشيانه
يه روز تنها شدم رفتم كنارش
نشستم پيش اون با مهربرنى
بهش گفتم مگه گم كرده دارى
تو چشماش ابر اومد گفتش جوونى
جوونى من دلى ديوونه داشتم
تو باغ نسترن من لونه داشتم
يه يار مهربون داشتم كه تا بود
براى زندگى بهونه داشتم
يه روزى يار من از خونه پر زد
باهاش شادى ازين كاشونه پر زد
ازون وقت ديگه از دنيا بريدم
سراسر نا اميدى شد اميدم
پرستو اين و گفت از شاخه افتاد
از اين دنيا و دلتنگى شد ازاد
جدايى واسه عاشق خيلى سخته
نه اميدش به اقبال و نه بخته