قصهٔ من قصهٔ درد است درد
قصهٔ تنهایی مرد است مرد

قصهٔ مه‌مان شدنه شیر‌ها
حیف سر سفرهٔ شمشیر‌ها

هر چه چراغ است تو خاموش کن
گوش دلت را بگشا گوش کن

ای شنوا راویه این ماجرا
نیست به جز حضرت خون خدا

سیدو سالار شهیدانه دفن
تشنه جان بافته در جان به نهر

راویه این قصه منم من حسین
تشنه لب داده سر از تن حسین، آه، عزیزم آه

مرغ بهشتی وطنش خاک نیست
زادگهش جز دل افلاک نیست

دل زده از تنگیه زندانه خاک
این من دل سوختهٔ سینه چاک

گفت خدایا ز قفس خسته‌ام
خسته ز دیوارو دل بسته‌ام

نقطهٔ وصله تو و دیدار تو
هست کجا تا که خریدار تو

این من دلبستهٔ من مبتلا
روی بدان سوی کنم‌ای خدا

گر چه در آن نقطه سر از تن دهم
سر به سر نیزهٔ دشمن دهم

گفتمو ناگاه رسید این ندا
عاشقه من وعدهٔ ما کربلا