موسیقی ما – مهدی عزیزی: آن قدر ذوق زده اجرای گروه دیوار شده ام که بعد از مدت ها دوباره دست به قلم شدم تا در ستایش اجرای کم نظیر این گروه و شب رویایی که برایمان ساختند چند جمله ای بنویسم. هنوز چند ساعتی بیشتر از این اجرا نگذشته و من تحت تاثیر کنسرتی که شاید پیشتر تجربه اش را تنها در خارج مرزهای ایران تصور می کردم مشغول گوش دادن به قطعاتی هستم که مخفیانه ضبط شان کرده ام.

صادقانه بگویم از روزی که سر تمرین گروه رفتیم تا لحظه آغاز کنسرت به هیچ وجه تصور همچین اجرایی را نداشتم. در روزهایی که از نظر من موسیقی امروز ایران، از بسیاری شرایط رنج می برد، از نظر فقر خلاقیت در موسیقی و کلام و اجرا، تکراری شدن ملودی ها، تکرار واژهای های کلیشه ای ترانه ها و سطحی نگری بگیرید تا معطوف شدن حواس ها و احساس ها به مخاطب و ترس تجربه های جدید و موسیقی متفاوت، گروه هایی مثل دیوار و البته تجربه چند هفته پیش گروه اوهام هوای نفس کشیدن و انرژی تازه ای برای علاقه مندان موسیقی فراهم می کنند.

تجربه حضور در چند کنسرت و اجرای ستاره های سرشناس بین المللی را دارم و از این رو با جرات می گویم موسیقی که در کنسرت گروه دیوار شنیدم اگر بهتر از بعضی هایشان نباشد چیز خاصی هم کم نداشت. در شبی که اگر اغراق نباشد بیش از یک سوم جمعیت حاضر در سالن را هنرمندان و موزیسین های نامی کشورمان نظیر آریا عظیمی نژاد، کاوه یغمایی، فریدون آسرایی، رضا یزدانی، هومن جاوید، امید حاجیلی، همایون نصیری، داود آزاد، بابک جهانبخش، حسین شریفی، مهدی فردی، علیرضا طباطبایی، بهروز پایگان و ... تشکیل می دادند اجرای گروه دیوار سطحی فراتر از مرزهای کشورمان داشت.

«راک، فانک، جاز و ... جشنواره ای از ژانرهای موسیقی با تسلط مثال زدنی» تک جمله گزارشی من از اجرای گروه دبوار است. ژانرهای کمتر تجربه شده ای در ایران؛ تا توانایی نوازنده هایی را نشان دهد که متاسفانه به دلائلی که شاید بیشترش اقتصادی باشد هنرشان پشت صدای و موسیقی خواننده های پاپ محصور شده بود و این اجرا فرصتی را برایشان فراهم آورد که آنچه واقعا از موسیقی دوست دارند اجرا کنند. موسیقی ای کمتر تجربه شده با مختصات عجیب و غریبش که از اسامی قطعات اش نظیر «مخاطب خاص» یا «سونوگرافی» بگیرید تا نواختن ملودی های و نت های دشوار اما شنیدنی و بعضا ماندگار. این چیزی بود که گروه از اجرایشان لذت می برد.

کنسرت گروه دیوار از آن اجراهایی بود که به جز ساختن یک شب خوب و خاطره ای دلپذیر برای حضار نکات قابل توجه و جدی دیگری را نیز برای مان یادآوری می کرد؛ اینکه مسعود همایونی، پویا نیکپور و بابک ریاحی پور چه هنرمندان درجه یکی هستند، اینکه یاشار و ایلیار خسروی چه نوازندگان جوان اما با استعدادی هستند که همین جا و در کشورمان با همه محدودیت هایش رشد کرده اند، اینکه اعضای اصلی این گروه توانایی اش را دارند که جا پای بزرگان تاریخ موسیقی کشورمان بگذارند و اینکه همدلی و مهارت جمع شدن و گروه شدن هنوز میان هنرمندان ما وجود دارد و البته مهمترین نتیجه اش به نظر من نمایشی کم نظیر از حس غرور و افتخار در سطحی بسیار بالا در پاسخ به نظراتی است که موسیقی غیر از موسیقی اصیل ایرانی را به مرز های چند خواننده پاپ محدود می کنند. سطح نوازندگی و آهنگسازی هنرمندانی که با وجود مشکلات فراوان - که همه کمابیش به آن واقفیم- در کشورشان مانده اند مطمئنا در اجرا گروه های نظیر دیوار خودنمایی می کند نه کنسرت های ستاره های پاپ.

و چند حسرت برای من با وجود همه اتفاق هایی خوبی که امشب افتاده باقی می ماند: اول اینکه چقدر حیف است که گروه های نظیر دیوار ، اوهام یا کامنت و ... کمتر فرصت اجرا پیدا می کنند و البته بدتر از آن کمتر شنیده می شوند و کمتر مورد حمایت قرار می گیرند.

دوم اینکه کنسرت گروه دیوار اگر خارج از مرزهای کشورمان برگزار می شد پتانسیل اش را داشت که با مخاطبان بیشتری در یک سالن بسیار بزرگتر برگزار شود. سلیقه موسیقیایی مردم ما به کدام سمت و سو رفته که در چنین کنسرت هایی با وجود برگزاری در سالن های کوچکی نظیر تالار ایوان شمس هنوز هم صندلی خالی دیده می شود؟

سوم اینکه چرا لااقل در رسانه خودمان بیشتر نتوانستیم تبلیغ برنامه را نکردیم. و آخرین حسرت برای دوستان نزدیک و هم سلیقه ام که حضور در این کنسرت را از دست دادند و نوشته من احتمالا تلنگری می شود برایشان که این فرصت های معدود را هیچ وقت از دست ندهند.

در پایان امیدوارم به زودی شاهد  یک آلبوم از ضبط صحنه ای این اجرا باشیم که قطعا حال و هوای متفاوت و پرانرژی تری از ضبط استودیویی این قبیل کارها دارد.

سری اول عکس های سعید عبداللهی از این اجرا را اینجا ببینید ....