نها صداست که می‌ماند؛ این جمله‌ای بود که «عادل فردوسی‌پور» در ابتدای گفت‌وگویش با «همایون شجریان» بیان کرد؛ «همایون» در این سال‌ها نشان داده است که چندان علاقه‌ای به گفت‌وگو (لااقل با رسانه‌های داخل کشور) ندارد و به نظر می‌رسد «عادل» استثنایی بوده که او را پای دوربین کشانده است؛ هر چند خود دلیلِ امتناعش از گفت‌وگو را این می‌داند که فکر می‌کرده چیزِ خاصی برای گفتن ندارد.
این گفت‌وگو میانِ دو چهره‌ی استثنایی ایران (یکی در زمینه‌ی گزارش‌گری و دیگری آواز) است و هر دو چون دو بازیکنِ هم‌دل توی زمین، مُدام به هم پاسِ گل می‌دهند و به تعریف و تمجید و گاه تعارف با یک‌دیگر می‌پردازند. ما برای‌تان خلاصه‌ای از آن‌چه در بخشِ اول این گفت‌وگو آمده را مکتوب کرده‌ایم: عادل در این برنامه به این نکته اشاره کرد که در پشتِ صحنه‌ی یکی از کنسرت‌های استاد شجریان، به این موضوع پی برده که ایشان نیز برنامه‌ی «نود» را دنبال می‌کرده. او هم‌چنین گفت سال‌ها در انتظارِ آن بوده که با استاد بزرگ آواز ایران گفت‌وگو کند که حال این اتفاق با فرزندِ او رخ داده است. فرزندی که عادل بر این اعتقاد است که ماندگارترین میراثِ استاد شجریان است. همایون درباره‌ی استاد شجریان گفت: «ارتباطِ من و پدر جنبه‌های مختلفی داشت. علاوه بر رابطه‌ی پدر و پسری،‌ ایشان یک الگوی بسیار مهم برای من نه تنها ئر آواز که در رفتارهای هنرمندانه و کارزارِ زندگی بوده است. جاهایی رابطه‌مان دوستانه بوده و جاهایی استاد و شاگردی. من با از دست دادنِ ایشان یکی از خورشیدهای زندگی‌ام را از دست داده‌ام، هر چند که هنوز رفتن‌شان را باور ندارم.»
او درباره‌ی تحسینِ استاد شجریان در کار عبدالقادر مراغی و اینکه او نمی‌توانسته این اثر را بدین شکل اجرا کند نیز توضیح داد: « ما روی کارهای عبداقادر دو-سه سال کار می‌کردیم. این آهنگ‌ساز از حنجره مثل یک ساز استفاده کرده و وقتی کار منتشر شد؛ آن جمله‌ی پدر (خطاب قرار دادنِ فرزند خلفِ آواز) برای من تنها به منزله‌ی تاییدِ ایشان و تشویقِ بود. چرا که توانایی‌های پدر صد برابر من بود و حوصله‌ا‌ی بسیار عجیب و غریب در کارهایش داشت.»