دایبینه گول دایبینه

زولفی ده له ی ره ش ماره
بالای هه ر وه ک چناره
بیجکه منی بیچاره
دنیا بوی شیت و هاره
یاری منه ئه و جوانه
چه ن نازار و خان و مانه
زه ره ی دنیای بردووه
ده له ی مانگی تابانه
چاوم که و تووه به چاوی
سوتام برژام له تاوی
ئاوری له گیانم به ردا
به ژن و بالای برناوی
دایبینه گول دایبینه ، سیا زولفت دای بینه
خه و له چاوم بسینه و ریشه جه رگم در بینه

ولفش ماند سیا مار است
قد و بالاش مانند چناره
غیر از من بیچاره
همه درگیرشن
اون زیبا رو یار منه
ک چ نازنین و خانمه
زیبای دنیارو مال خودش کرده
مانند ماه تابانه
چشمان ک اورا دید
درجای خودم خشک شدم
سوختم از عشقش
اتشی برجانم انداخت
قد و بالای باریک بلندش
خواب از چشمانم برده و خون در رگهام خشک شده
شانه کن شانه کن زلف سیاهت را
خواب را از چشمانم بگیر و ریشه جانم را بکش