موسیقی ما- «حسن سمندری» (دوتار نواز مشهور باخزری) بیش از ۳۵ سال است که دوتار را به صورت حرفه‌ای می‌نوازد و همپای سازش اشعار محلی و بومی منطقه را می‌خواند؛ این نوازنده دوتار باخرزی از مشکلات مالی و عدم حمایت مسئولان هنری گلایه دارد. او دو فرزند جوانش را از دست داده و حالا سازش همدم روزهای تلخ اوست.

«حسن سمندری» درباره‌ی زندگی هنری خود به «ایستا» گفته است: «از کودکی کنار مرحوم پدرم استاد غلامحسین سمندری دوتارنوازی را آموزش دیدم و از سن ۳۵ سالگی به صورت حرفه‌ای این هنر را ادامه می‌دهم. اکنون در سن ۵۲ سالگی از بس بر تارهای دوتار چنگ زدم ناخن و انگشت‌هایم دچار ساییدگی شده است، برای حرفه‌ای شدن باید سال‌ها تلاش سخت داشته باشی اما تنها چیزی که از این هنر نصیبم شده هزاران لوح تقدیر و تشکر است در صورتی که بعد از ۳۰۰ سال قدمت این موسیقی در خاندان سمندری نسل جوان دیگر تمایلی به ادامه دادن این حرفه ندارند.»
 
سمندری در ادامه بیان کرد: «مسئولان هنری کشور باید با حمایت از هنرمندان زمینه‌ای فراهم کنند تا الگوی مناسبی برای زنده نگه داشتن هنر در نسل‌های آینده باشند اما این مهم تا کنون اتفاق نیفتاده و فرزندان ما با توجه به مشکلات اقتصادی وقتی می‌بینند درآمد چندانی از این هنر نصیبشان نمی‌شود رغبتی برای ادامه دادن راه ندارند. بیش از ۱۰ سال است که دوتارنوازی را به جوانان شهرستان آموزش می‌دهم و تاکنون بالغ بر ۵۰ هنرمند این موسیقی را فرا گرفته‌اند؛ از زمان شیوع کرونا فعالیت کم شده و فضای مجازی نتوانست مکان مناسبی برای این هنر اصیل باشد.»
 
او تشویق و حمایت هنرمندان را مسیر مناسبی برای درک بیشتر نسل جوان از هنر دانست و گفت: «در سال‌های گذشته مردم اهمیت چندانی برای این هنر قائل نمی‌شدند؛ اما خوش‌بختانه با گذشت زمان و تلاش گذشتگان برای اثبات موسیقی اصیل، امروزه هنر دوتارزنی جایگاه ویژه‌ای در جهان دارد.»
 
سمندری تاکید کرد: «با وجود سبک‌های جدید در موسیقی به جوانان توصیه می‌کنم موسیقی محلی را بیشتر حمایت کنند چون نواختن دوتار تنها صدای یک ساز نیست بلکه دردها و شادی‌های نوازنده است که با صدای دوتار شنیده می‌شود. امروزه درست است مسئولان هنری کار چندانی برای هنرمندان نمی‌کنند اما مردم هنردوست تایباد و باخرز با حمایت‌هایشان هنوز امید را در دل ما هنرمندان زنده نگه داشته‌اند تا با هر بهانه‌ای شده این هنر را به نسل‌های بعد انتقال دهیم.»

وی در ادامه این گفت‌وگو از داغ دو جوانش این چنین گفت: «پسر جوانم که تازه خدمت سربازی را به پایان رسانده بود حدود ۲ سال پیش در سد اُستای غرق شد و دختر جوانم نوروز امسال به دلیل سابقه بیماری کلیوی درگیر کرونا شد و به برادرش پیوست دو سال است سرم را کنار سازم کوک می‌کنم و ۳۰ سال نوازندگی را تا صبح به یاد دو جوانم بر تارهایش چنگ می‌زنم و با دانسته‌های ۳۰ سال گذشته این دو سال را با ساز سپری کردم. نوای «دلبر رعنا» را بی اختیار در مراسم سومین روز درگذشت پسرم نواختم و ساعت‌ها با نواختنش اشک ریختم، اساتید هنری زیادی از استان‌ها و شهرهای همجوار برای مراسم حضور داشتند درد دلم را با صدای دوتارم چنگ زدم و بی اختیار نواختم دوتار تنها موسیقی نیست گاهی ناله‌های نوازنده است که با آن فریاد می‌زند.»
 
او ادامه داد: «دو سال است شب‌ها را به یاد دو جوانم می‌نوازم و با صدای سازم اشک می‌ریزم تا صبح شود، هنری که نتوانستم برای هزینه‌های درمان دخترم از آن استفاده کنم پس از مرگ دخترم خیلی‌ها سراغم آمدند تا دردی از دلم بردارند اما نوش دارو بعد مرگ سهراب اثر ندارد؛ من هزینه‌های درمان فرزندم را نداشتم و این برای یک پدر درد بزرگی است.»