موسیقی ما- محمود جعفری امید، موسیقی‌دان، نوازنده و آهنگساز پیشکسوت موسیقی ایران، ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ به علت سکته مغزی و بیماری ریوی درگذشت. 

محمود جعفری امید در سال ۱۳۲۶ در خانواده‌اى اهل هنر در تهران متولد شد. او در كودكى مجذوب صدای ساز «نى» بود و خود در این باره گفته بود: «پشت منزل ما كه در دروس قرار داشت، چوپانان هر روز گوسفندان خود را می‌چرانیدند و هنگام استراحت براى سرگرمى خود نى می‌زدند و من كه گویا حدود ۵ یا ۶ سال داشتم هر روز براى گوش دادن به صداى نى ایشان جلوى منزلمان می‌نشستم تا این كه خانواده‏ام نى‏لبكى به مبلغ ۵ ریال برایم خریدارى كردند و از آن زمان من به تلاش بسیار توانستم صداى نى را از چوپانان تقلید كنم ولى چون این امر موجب سردرد و ناراحتى اطرافیانم می‌شد، مرتب مرا از نى زدن منع می‌كردند و من چون دست بردار نبودم، عاقبت نى مرا شكستند ولى این علاقه در وجود من از بین نرفت كه هیچ، بلكه روزبروز هم براى یادگیرى نى كوشاتر گردیدم...»

او پس از پایان تحصیلات ابتدایى در سال ۱۳۴۲ به هنرستان موسیقى ملى با مدیریت حسین دهلوی راه یافت و ساز فلوت را برگزید و نزد منوچهر منشی‌‏زاده به فراگیری فلوت پرداخت. او در سال ۱۳۴۸ از هنرستان موسیقى ملى دیپلم گرفت. 

پس از آن‌ در كنكور هنرستان عالى موسیقى پذیرفته و به تحصیل مشغول شد. وی در این زمان با اركسترهاى رادیو و فرهنگ و هنر به همکاری پرداخت و در مدارس، سرود و موسیقى تدریس می‌كرد.

او در سال ۱۳۵۲ از هنرستان عالى با درجه‌ی ممتاز  فارغ‌التحصیل شد و ۲ بورس تحصیلى خارجی دریافت کرد‌ اما به دلیل برخی مشكلات خانوادگى از رفتن منصرف شد. جعفری امید در همین سال به خدمت سربازى رفت و پس از مدتی با درجه‏‌‌ی افسرى به بیرجند اعزام و فرمانده‌ی پیاده نظام آنجا شد. در سال ۱۳۵۵ كه خدمت سربازى وى به پایان رسید به تهران بازگشت و در رادیو تلویزیون به نوازندگى و آهنگسازى مشغول شد. او در سال ۱۳۵۸ طى ابلاغى از طرف صدا و سیما، مشغول تدریس موسیقى در دانشكده‌‌ی هنر شیراز شد. محمود جعفری امید در طول فعالیت‌های هنری خود با هنرمندانی همچون مجتبی میرزاده، رشید وطن‌دوست، محمدعلی قدمی، عارف ابراهیم‌پور، حسن یوسف‌زمانی، مهرزاد شکوهمند، مهرداد کاظمی، محمد پیرزاده، علی اکبرپور، محمد گلریز، مهدی سپهر، محمدمهدی گورنگی و ... به همکاری پرداخت.