با تک نوازی پیانو بردیا صدرنوری؛
مظلومیت «کودک افغان» شنیدنی شد/ طرح چند پرسش بی جواب!
 
موسیقی ما- «بردیا صدرنوری» (نوازنده و آهنگساز موسیقی) چند روز بعد از فاجعه مصیبت‌بار مدرسه سیدالشهدای کشور افغانستان تک آهنگ بی‌کلام «کودک افغان» براساس ملودی ترانه «سرزمین من» اثر داود سرخوش را منتشر کرد.

تک آهنگ بی کلام «کودک افغان» بر اساس ملودی ترانه «سرزمین من» اثر داود سرخوش با نوازندگی پیانو بردیا صدرنوری به کودکان مظلوم کشور افغانستان به ویژه شهدای مظلوم حادثه تلخ و مصیبت‌بار مدرسه‌ی سیدالشهدای کابل در دسترس مخاطبان قرار گرفت.

بردیا صدرنوری آهنگساز ، نوازنده پیانو و مدیر برگزاری جشنواره موسیقی «نوای خرم» در یادداشتی به مناسبت انتشار این اثر نوشته است:

«پاکی، صفا، آرزوها و آینده کودکانِ همه‌ی دنیا همیشه برایم مهم و جالب توجه بوده و هست. دو سال پیش برای مستند کوتاه «کودکان کار» به کارگردانی دوست عزیزم شاهو زندی موسیقی با پیانو تنظیم و نواختم. به خاطر دارم در مقدمه این اثر نوشتم:«کودکان کار، کودک‌اند؛ با همه پاکی‌ها و آرزوهای کودکی.» بله؛ پاکی‌ها و آرزوهای کودکی.

اینکه چرا در جهان امروز که همواره دم از حقوق بشر و حقوق کودکان زده می شود، کودکان پاک و آرزوهای کودکی‌شان در منجلاب ناکارآمدی‌ها، چشم فروبستن‌ها، سیاست و سیاست‌ورزی‌ها و سوداگری مرگ به بدترین وضع ممکن به نابودی کشانده می‌شود دل هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد.

جنایت هولناک و دهشتناک چند روز پیش در افغانستان و انفجار در مقابل مدرسه دخترانه‌ی سیدالشهدا که به کشته شدن ده‌ها دختر بی گناه طالب علم و آموزش انجامید، مرا بیش از پیش به فکر وا داشت که واقعا این جهان و حاکمان و گردانندگانش به کجا می‌روند؟ به کجا می‌خواهند برسند؟ در این میان انسانیت کجاست؟ 

این کودکان و نوجوانان که آینده سازان جهان‌اند به چه گناهی این‌گونه جان خویش را از دست می‌دهند و آنان که می‌مانند با چه امید و آرزویی باید زندگی کنند؟ و اینکه چه کسی پاسخ‌گوی این خون‌های به ناحق ریخته است؟

متاسفانه فضای رسانه‌ای مشمئز کننده و سیاست زده که به خاطر ظلم به یک حیوان زبان بسته، ده‌ها پست و مطلب با اغراض مختلف منتشر می‌کند و سرتیتر خبرها می‌نماید، چطور می تواند به راحتی از کنار اینگونه جنایات علیه بشریت عبور کند؟ آیا واقعا خون انسان‌ها بسته به مرز جغرافیایی‌شان از ارزش متفاوت برخوردار است؟ بشریتی که در مقابل یک ویروس، ناتوان است و اینگونه از پای در آمده است چرا به خود نمی‌آید؟ واقعا انسان بودن این است؟ و ده‌ها سوال از این دست که روزها و ساعت ها ذهنم را مشغول کرده است؟ چون جوابی نیافتم، مانند همیشه ترجیح دادم به ساز و هنرم پناه ببرم. از موسیقی زیبای ترانه افغانی «سرزمین من» از داود سرخوش بهره گرفتم و در درونم اشک ریختم و برای همه کودکان مظلوم جهان به ویژه کودکان افغان نواختم. کاور اثر را دوست عزیزم پرهام عرب طراحی کرد. عکسی نمادین اما تاثیرگذار از میان صدها عکسی که از جنایات در حق کودکان افغان و کودکان سایر نقاط جهان منتشر شده بود انتخاب شد و در مرکز طرح قرار گرفت.  باشد تا ذره‌ای از آلام خانواده های داغدار و انسان های باوجدان و غم‌دیده بکاهد و شاید کسانی را به خود بیاورد تا بتوان آنان را نیز انسان نامید.»