موسیقی ما - فرزان صوفی: موسیقی ما - دوستی می‌گفت مستقل بودن ذاتاً سخت است اما به بن‌بست نمی‌رسد؛ چون خردمند راه‌اش را پیدا می‌کند؛ چراکه شغل و رسالت تاریخی‌اش پیدا کردن راه‌های تازه است.
 
حالا کمتر از دو سال است که «اجراهای کافه‌ای» به شکل مستمر تبدیل به یکی از همین راه‌ها شده است؛ البته که کلیت‌اش تازه نیست اما در این‌جا اتفاق نوپایی‌ست. جریانی که این روزها بیش‌تر هم‌مسیر با هنرمندان موسیقی مستقل و تجربی شده و می‌تواند برای آن‌ها مقصد که نه، اما ایستگاه‌های بین‌راهی ویژه‌ای باشد که مردمانش با زبان موسیقی -زبان مشترک آدمیان- حرف می‌زنند. موسیقی شاعرانه‌ترین، نیرومندترین و زنده‌ترین هنرهاست و باید آزادتر باشد؛ مگر نه این‌که هکتور برلیوز، خالق آثاری چون اوورتور شاه لیر می‌گوید «موسیقی مانند كشوری‌ست كه روح من در آن حركت می‌كند. آنجا هر چیز، گل‌های زیبا می‌دهد و هیچ علف هرزی در آن نمی‌روید.»
 
این روزها گسترش اجراهای کافه‌ای فضای بازی را برای گروه‌های موسیقی فراهم کرده تا هم موسیقی‌شان را به گوش مردم برسانند و هم -هر چند اندک- امکان درآمدزایی داشته باشند. جریانی که جایش سال‌هاست میان اجراهایی که در طبقه منفی یک و آن‌هایی که برایشان باید چند پله‌ای بالاتر رفت تا به استیج رسید خالی‌ست.
 
در اولین قسمت از برنامه «همکف» به سراغ 10or Trio رفتیم و پشت میز کنار مردمانی که لبخند روی لبشان بود نشستیم، نوشیدیم و به موسیقی گوش کردیم؛ به نظر که همه چیز خوب می‌آمد. خب انسان در این لحظات به چه چیز دیگری برای شاد بودن نیاز دارد؟