موسیقی ما - قبل از هر چیز بگویم که دیشب از دیدن اجرای گروه «داماهی» شگفت‌زده شدم. نه تنها اجرای بسیار اصولی و خوبی بود، بلکه احساس می‌کنم ایده‌آل هر موزیسینی که در ایران در این سبک و سیاق از موسیقی فعالیت می‌کند، داشتن چنین تیم و گروهی است که در کنار هم بتوانند تا این حد موفق باشند.
 
«داماهی» چندین وجه متفاوت و خوب نسبت به گروه‌های دیگر دارد که یکی از آنها خواننده این مجموعه است. رضا کولغانی خودش کاملاً خط دهنده ملودی‌ها و فضاهای موسیقی جنوب و محلی است؛ نوعی از موسیقی که سرمایه و سرچشمه آن بیشتر از موسیقی‌های غیرایرانی و مربوط به مناطقی نظیر آفریقا است که وارد بندرعباس شده‌اند؛ به همین دلیل، موسیقی و ملودی این محدوده حالت بین‌المللی پیدا کرده  و آن را می‌توان برای بسیاری از مردم نقاط مختلف دنیا اجرا کرد و شاهد این بود که آنها هم با این نوع موسیقی ارتباط برقرار می‌کنند. به همین دلیل، موتیف‌های کوتاه، لحظه‌ای و جذاب و در کل آنچه که از گروه می‌شنویم، همراه خود استانداردهای بین‌المللی هم دارد.
 
رضا کولغانی برای القای کردن این مفاهیم در موسیقی، این آمادگی را دارد که شنونده را در سالن میخکوب کند و با نوع پرفورمنسش در اجرا، تمام تمرکز سالن را به سمت خود بکشد. او روی صحنه به شکلی است که در تمامی لحظات آدم احساس می‌کند موسیقی در رگ‌های او جریان دارد و اصلاً خودش بخشی از موسیقی و یک‌جور نوا در این مجموعه است که به نظرم این یک خاصیت بسیار خاص و ویژه است. شاید حتی خواننده‌های بهتر و معروف‌تر به لحاظ توانایی خواندن هم بتوانند آنها را اجرا کنند اما به نظرم هیچ خواننده‌ای نمی‌تواند زیبایی کار او را القا کند.
 
موضوع دیگر تنظیم‌های این مجموعه است که متوجه شدم به شکل گروهی انجام می‌شود. به نظرم بزرگترین حسن این مجموعه گروهی کار کردن است؛ یعنی از تفکر چندین موزیسین قابل، توانا و با تجربه شکل گرفته که توانسته‌اند بهترین‌ها را در یک مجموعه جمع کنند. هر یک از قطعات ساختار کاملاً متفاوتی نسبت به دیگری دارد که این نشان از توان بالای گروه برای ساخت و تنظیم و اجرای این آثار داشت. البته نیازی به توضیح نیست که چقدر این نوارنده‌ها معروف و توانا هستند چون همه کسانی که با موسیقی درگیر باشند، کاملاً با این موزیسین‌های حرفه‌ای آشنایی دارند.
 
در تمامی سال‌هایی که شاهد اجراهای مختلفی بوده‌ام، تا دیشب نظیر گروه «داماهی» را ندیده بودم و «داماهی» برای من ایده‌آل‌ترین گروهی بود که اصول درست و توانای یک مجموعه موسیقایی را داشت. من خیلی اوقات کارهای گروه «دارکوب» را هم دنبال کرده و از شنیدن آن لذت برده‌ام اما احساس می‌کنم خود همایون نصیری هم تجربه‌هایی که از گذشته در «دارکوب» داشته را خیلی راحت کنار گذاشته و توانسته‌اند خیلی خوب در این گروه با هم نتیجه بگیرند.
 
آنها سازبندی کاملاً درست و منطقی و خاصی دارند که می‌تواند هر بیننده‌ای را جذب کند. نکته مهم این‌که هارمونی‌های غیرایرانی را خیلی خوب با موسیقی ایرانی تلفیقی کرده بودند و به این ترتیب با شنیدن آنها، هم موسیقی ایرانی را می‌شنیدیم و درک می‌کردیم و هم موسیقی بین‌المللی که در ذات ارکستر «داماهی» بود. هیچ ساز و سولوی اضافه‌ای در این گروه وجود ندارد و همه چیز در راستای موفقیت کلی گروه است.
 
انتخاب قطعات هم خیلی درست و منظم بود و حتی خواننده مهمانی (مجید سالاری) که دعوت کرده بودند هم با صدای خاصش جذابیت کار را چند برابر می‌کرد. در آخر هم این‌که جزء معدود دفعاتی بود که در یک کنسرت صدای گیتار آکوستیک را کاملاً آکوستیک، صدای گیتار اسپانیش را اسپانیش و صدای درامز و سازهای کوبه‌ای را با همان جنس و کیفیتی که باید، شنیدم. در کل «داماهی» لذت‌بخش‌ترین گروهی بود که من در کنسرت‌های این چند سال با آن مواجه شدم.