پروژه «بوم و بر» که شب گذشته به آهنگسازی آریا عظیمی‌نژاد روی صحنه رفت، اجرای بسیار خوبی بود. به هر حال اعضای گروه همگی در حوزه خود، طراز اول هستند و توانستند به خوبی نسخه جدیدی از تلفیق موسیقی ایرانی با سازهای غربی ارائه دهند که فکر می‌کنم بخش زیادی از آن به دلیل ذائقه خاص آریا که سال‌ها روی موسیقی نواحی ایران کار کرده و در کنارش شناختش از سازهای مدرن اتفاق افتاد.

به نظر من هر نسخه جدیدی که از ترکیب یا پیوند دو نوع موسیقی مختلف شکل می‌گیرد، جای رشد و نمو بسیار دارد که فکر می‌کنم نسخه آریا هم از این ماجرا مستثنی نیست. البته این حرف به این معنا نیست که اجرای شب گذشته کم و کاستی داشت اما به هر حال زمانی که یک ترکیب جدید معرفی می‌شود، طبیعتاً می‌تواند در طول زمان بهتر و موفق‌تر شود.

در کنسرت شب گذشته یک بک گراند ترک یعنی یک سری قطعاتی که قبلاً آماده شده بودند و به صورت پلی‌بک اجرا می‌شدند، جاری بود و بچه‌ها روی آن ساز می‌زدند البته در یک قطعه، نیما (رمضان) از لوپ استیشن هم استفاده کرد و درواقع موسیقی بر اساس آوازها ساخته شده بودند. آریا به واسطه کار طولانی مدتی که روی موسیقی تصویری و انواع دیگر موسیقی داشته، نه تنها به عنوان یک آهنگساز بلکه به عنوان یک تکنسین استودیویی (ساند اینجینیر) یک موزیسین فنی است و این موضوع خیلی به او کمک کرد تا روی استیج چنین ترکیببی از رکوردهایی که از موسیقی نواحی ما وجود دارد و سازهایی که به آن اضافه شده بود را به این تمیزی اجرا کند که فکر می‌کنم کار هر کسی نیست و به تجربه زیادی نیاز دارد. در کل سیستم کاری آریا روی موزیک تصویری به او کمک زیادی کرد که روی این قضیه متبحر شود چراکه موسیقی تصویری به طور کلی نیاز مبرم به ساخت چنین کلاژهایی دارد و دیشب هم فرم موسیقی کاملاً بعد تصویری داشت.

ارائه موسیقی نواحی به این شکل قطعاً می‌تواند راه کاری برای حفظ و اشاعه این نوع از موسیقی باشد اما در کل فکر می‌کنم هر موزیسینی باید انقدر آزادی عمل داشته باشد که اجازه همچین تلفیقی را در موسیقی مملکت خودش (که شاید بیشتر نسبت به آن فرهنگ احساس مالکیت دارد) داشته باشد. به نظر من اتفاقی که دیشب آریا رقم زد، می‌تواند و باید وجود داشته باشد و منتقدین و پژوهشگران هم می‌توانند از آن استقبال نکنند. موضوع، آزادی عملی است که باید در دنیای هنر وجود داشته باشد و به شخصه فکر می‌کنم اتفاق دیشب، حرکت مثبتی بود.