موسیقی‌ما – کنسرت علیرضا قرائی‌منش که تحت عنوان «کنسرت آنپلاگد» در تهران و سالن برج آزادی روی صحنه رفت، با حضور دوستداران و علاقمندان موسیقی برگزار شد.

قرایی منش هر چند با حدود یک ساعت و بیست دقیقه تاخیر کنسرتش را آغاز کرد ولی صحنه آرایی و اعضای سرشناس ارکسترش نشان داد که برای این کنسرت با وقت و انرژی زیادی صرف کرده است. با نگاهی کوتاه به لیست نوازنده های این اجرا مشخص بود که او در تمام بخش ها سعی کرده بهترین ها را در ارکسترش بچیند. از هومن غفاری و بابک آخوندی گرفته تا علیرضا میرآقا و آرش جامع و حامد حمیدزاده که همگی جزو چهره های مطرح حوزه نوازندگی در ایران هستند.

قرائی‌منش در آغاز این اجرا و خواندن قطعات آلبومش «یه حالی دارم این روزا...» و قطعات قدیمی‌تر که در قالب گروه «ژوان» با صدای او منتشر شده بود، نشان داد اگر هم استرس کشنده و مشخص تاخیر ابتدایی برنامه صدای حاضرین در سالن را درآورده، باز هم او می‌تواند صحنه را مدیریت کند. قرائی منش یک تنه تمام اتفاقات روی صحنه را مدیریت می کرد، رهبری و سرپرستی ارکستر را بر عهده داشت، در مقاطع مختلف ساز می زد، مهمانان را معرفی می‌کرد، با حاضران در سالن سخن می گفت تا صحبت هایش در نشست خبری این کنسرت، بیشتر و بیشتر نمود پیدا کند که گفته بود: «هیچ حمایتی از این کنسرت صورت نگرفته و خودم یک تنه این اجرا را برای دلم و برای احترام به مخاطبم می خواهم روی صحنه ببرم.»

* کنسرت آنپلاگد؟

unplugged در انگلیسی به معنای «بی‌برق» و «بدون وصل کردن پریز به برق» است. این واژه در موسیقی‌شناسی به شکلی از اجرای موسیقی گفته می‌شود که به‌وسیلهٔ سازهای آکوستیک نواخته شود. از مشخصات این نوع اجرا جایگزین کردن سازهای آکوستیک به جای گونهٔ الکتریکی‌شان است. در ایران نمونه های زیادی از این قبیل اجراها را می توان نام برد که در بخش های مختلف برنامه شان، سعی در اجرایی آنپلاگد داشتند و از آن جمله می توان به مازیار فلاحی، رضا صادقی، سیروان خسروی، محسن یگانه و ... اشاره کرد. هنرمندانی که در بخشی از کنسرت هایشان برای تغییر فضا و البته نشان دادن قدرت نوازندگی و خواندن گروه و خودشان، این قبیل برنامه‌ها را اجرا می کردند و همیشه هم مورد توجه قرار می گرفت. علیرغم اینکه بخاطر حضور گیتار الکتریک در کنسرت علیرضا قرائی منش اطلاق واژه «آنپلاگد» به آن (آن هم به صورت مطلق)، چندان با تعریف جهانی این سبک همخوان نیست ولی قطعا این تناقض ذره ای از اجرای تمیز و موسیقی قوی این کنسرت کم نمی‌کند. اجرایی که به قول خود قرائی منش برای آن حدود 53 ساعت تمرین صورت گرفته تا خروجی اجرا به همین ظرافت و تمیزی صدا دهد و این موضوع شاید نقطه عطف اجرای خواننده «یه حالی دارم این روزا...» بود که توانست در این بخش از اجرا، توانایی های خود را ثابت کند.

* استرس

از همان دقیقه اول کنسرت که قرائی منش پس از اجرای نخستین قطعه گفت: «باور کنید به قدری ذهنم درگیر اتفاقات و مسائل مختلف است که نمی دانم در این لحظه چه باید بگویم»، استرس باور نکردنی و عجیب این خواننده از ظاهرش و در لحن صحبت‌ها و صدایش مشخص بود و به وضوح می‌شد نگرانی‌‌های او را تشخیص داد. نگرانی توام با نوعی سرخوردگی از به بار ننشستن برخی اتفاق‌ها علیرغم رعایت تمام استانداردها و قوانین که باید می گرفت و نگرفت؛ استرسی که حتی 8 دوربین و فیلم برداری که روی صحنه در رفت و آمد بودند هم متوجه اش شدند و بارها و بارها با عوض کردن زوایای دوربین ها سعی کردند از نمایی بهتر چهره قرائی منش را به تصویر بکشند و شاسد همین 8 دوربین را که تعدادشان به طرز غریبی زیاد بود، هم یکی از اشکالات عمده این اجرا می شود لقب داد که در بسیاری مواقع با رفت و آمدهای بی جا و فراوان مزاحم بینندگان برنامه بودند. موضوعی که از سوی «یاشار درفشه و علی ضیایی» (تهیه کننده های کنسرت) هم بارها مورد تذکر به عوامل دوربین به دست قرار گرفت.

* بازخوانی خاطرات

به این جمله دقت کنید: «بعضی چیزها مثل یک موسیقی یا یک عطر، مثل تونل زمان اند. تو را می برند به ده سال قبل و خاطرات عجیبی را برایت تداعی می کنند...» قرایی منش با اجرای قطعات قدیمی اش مخاطبان را برد به دل همه خاطراتی که با صدای او و در سالهای دور داشته اند. اتفاقی که در کثرت و بازاری شدن بسیاری از اهالی پاپ، دیگر به مرور به امری فراموش شده تبدیل شده و زنده کردن خاطرات قدیم در درجه اولویت کمتری قرار دارند.

قرایی منش و اجرای تکنیکی
علیرضا قرائی‌منش چهره ای است با قابلیت‌های بالا در آهنگسازی و اجرایی تکنیکی که کمتر کسی می‌تواند در آن فضای آکوستیک و بدون لپ تاپ، خروجی صدایی تا این حد پرتوان و قوی را شاهد باشد و همین مهم ترین اتفاق این کنسرت بود. حتی اگر استرس قرائی منش غیر قابل درک باشد. حتی اگر در برخی مواقع صحبت های بین قطعاتش بیش از حد طولانی باشد. حتی اگر نوع ارتباط برقرار کردن‌اش با مخاطب سالن کمی بیش از حد خودمانی باشد و حتی اگر در همان سالن کوچک و شیک، با نزدیک به یک ساعت و نیم تاخیر کنسرتش را شروع کرده باشد...