موسیقی ما - «خیلی خوشحال‌ هستیم که امشب برای شما می‌نوازیم و می‌خوانیم. نوع نگاه، موسیقی و سبک گروه پرواز، همایی است اما کارها عارفانه‌تر و متفاوت‌تر است. توقعی که از مستان دارید از پرواز نداشته باشید.»
 
اینها را «پرواز همای» در کنسرت خود در آخرین روزهای پاییز گفت. کنسرتی که در آن اعضای گروهش با رزهای زرد به صحنه آمدند و آنها را به مخاطبان کنسرتشان تقدیم کردند و هم‌زمان دو خطاط نیز مشغول نوشتن اشعار روی بوم شدند.
 
«همای» در آخرین کنسرتِ پاییزی‌اش چون همیشه برنامه را با قطعاتی از ساخته‌‌های خودش آغاز کرد. این بار با ترانه‌ای که خودش سروده بود:‌ «خدا در روستای ماست». بعد از آن هم، این خواننده پرطرفدار یک قطعه عارفانه دیگر با نام «خدا را می‌شناسم» نواخت؛ قطعه‌ای که ساز دف در آن حضوری پررنگ داشت و با همراهی اعضای گروه فضایی عرفانی به کنسرت داده بود.
 
بعد از این، قطعه «آب طلب نکرده» با شعری از «فاضل نظری» به همراه «مست مستم» توسط همای با همخوانی اعضای گروهش اجرا شد. «خوار و بار» و «معجزه می» دیگر قطعاتی بودند که در قسمتِ اول و همراه با خطاطی هنرمندان به اجرا درآمد.
 
او در قسمت دوم برنامه‌اش که بدون آنتراکت برگزار شد، شعری از زنده‌یاد «نجمه زارع» را اجرا کرد. شاعری که در یک عمل جراحی ساده دنیا را وداع گفت و «همای» از آن به عنوان سرنوشتی تلخ یاد کرد و یکی از مشهورترین اشعارِ او را که برای معشوقه‌ای که از دست داده سروده، با نام «خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد» را اجرا کرد. «نگار ختنی» قطعه‌ی بعدی بود که اجرا و با استقبال مخاطبان روبه‌رو شد. «سرکش» و «بی من مخور شراب» هم دیگر قطعات این خواننده بود که همراهی حاضران در تالار وحدت را به همراه داشت و سرانجام پر کن پیاله را، از ره به در شدم، پیر خرد و دل دیوانه من  نیز به اجرا درآمدند. در این اجرا پاشا هنجنی (نی)، میثم مروستی (ویولا)، محمود نوذری (سنتور) و  اسفندیار شاهمیر (کوبه‌ای) نوازندگی کردند.
 
این کنسرت به همت شرکت «آوای هنر» به مدیریت «محمد جلیل‌پور» طی سه شب متوالی (26، 27 و 28 آذر) در تالار وحدت برگزار شد و پرواز همای عارفانه‌هایش را پیشکش مخاطبانش کرد.