مروری بر آلبوم «سمبل» اثر «ججو»
سردارِ مبارزِ مهربان
موسیقی ما - بیشتر مواقع نوشتن در مورد آلبوم‌هایی که خودبه‌خود راهشان را بین مخاطبان باز نکردند سخت‌تر است چراکه هیچ دستاویزی در اجتماع ندارند و این کار را برای بررسی بهتر سخت‌تر می‌کند. واضح است که همه‌گیر شدن یا نشدن یک آلبوم، ارتباطی با محتوا و قدرت اثر ندارد اما نظر دادن را سخت‌تر می‌کند؛ نباید به خاطر مهجور ماندن تعریف و تمجید و تبلیغ کرد و نباید به علت همه گیر نشدن، جدی گرفته نشود. «سمبل» آلبومی است که بدون هیچ تبلیغات و حاشیه‌ای منتشر شد و حتی عواملی مانند زمان و مکان رونمایی و همچنین کم‌توجهی خبرنگاران باعث شد تا بسیاری از علاقه‌مندان هم از انتشار چنین آلبومی بی‌خبر بمانند.
اولین برخورد هر مخاطبی با این آلبوم و البته هر آلبوم دیگری نامی است که خالقانش برایش در نظر گرفته‌اند. همچنین نام تولیدکننده اثر هم در الویت برای شناخت اثر است. حالا با آلبومی طرف هستیم که به ما یادآوری می‌کند نام‌ها می‌تواند بسیار دور از موسیقی باشد و به احتمال زیاد این دوری هیچ کمکی به هیچ‌یک از جنبه‌های یک اثر هنری نمی‌کند. نام این آلبوم «سمبل» است و با توجه به اشاره‌هایی که «ججو» در معرفی آلبوم کرده، می‌تواند در مبارزه با سمبل‌کاری باشد. البته که «ججو» نامِ یک سردار مبارز است حالا شاید با یک مبارز روبه‌رو هستیم که با سمبل کاری می‌جنگد اما اگر این فرض درست باشد هم مبارزه‌ای تمام عیار در کار نیست و محتوای آلبوم انتقاد زیادی در خود ندارد. در نهایت این اسامیِ عجیب و بی‌ربط به محتوای آلبوم و دنیای موسیقی، بیش از هر چیز مخاطبِ کم حوصله امروز را دور می‌کند. حتی اگر با جستجو هم پی به معانی و خط و ربط این داستان ببرد به راحتی حق دارد بگوید: که چی؟ به هر حال صاحبان اثر در جذب مخاطب بیشترین مسئولیت را دارند و در غیر این صورت چه نیازی به انتشار آن احساس کردند. خلاصه همان‌قدر که یک مخاطب احتمال می‌دهد نام یک محصول غذایی یا صنعتی سمبل باشد همان مقدار هم حدس می‌زند نام یک آلبوم موسیقی می‌تواند سمبل باشد.
واضح است که نام تنها نمادی از آلبوم است و نکته اصل، موسیقی و محتوا است. سبک و سیاق اصلی که در اجزای مختلف آلبوم می‌توان دید، راک یا بهتر است بگوییم بلوز-راک است. ساختار موسیقی در تمام آهنگ‌ها دور از پیچیدگی است؛ ملودی‌ها راحت درک می‌شود و همچنین ساختار چند لایه در موسیقی حاکم نیست و البته این موضوع می‌تواند یک مزیت باشد تا مخاطبِ بدنه اصلی استقبال بیشتری نشان دهد. بهتر است بگوییم «امیر راحتی» به عنوان آهنگساز و تنظیم‌کننده این آلبوم بسیار کلاسیک و در چارچوب مشخص عمل می‌کند و علاقه‌ای به تجربه‌ی فضاهای جدید در استایل خودش نشان نمی‌دهد. اصولاً هم قرار نیست هر آلبوم یا موزیسین، نوآوریِ خاص یا دست آورد جدیدی داشته باشد بلکه بسیاری از آثار تاریخ موسیقی هم در بسیاری از موارد دنباله‌رو بودند.
«سمبل» هشت قطعه دارد که تنها ترک آخر به نامِ «بی‌کلام» کلام ندارد و بقیه قطعات با صدای ججو است. حضور یک قطعه بی‌کلام آن هم در پایان کمی عجیب است چراکه نه به کلیت آلبوم کمکی کرده و نه نقش فضاشکن در میانه را بازی می‌کند. نکته‌ای که این آلبوم را در بازار موسیقی مهم می‌کند انتخاب اشعار و نوع خوانش است. صدای ججو به گونه‌ای برآمده از محیطش یعنی خراسان است و یادآور خلوص آواز مقامی. البته به نظر می‌رسد این نزدیکی تنها در جنس صدا باقی مانده و از نظر المان‌های موسیقی وام‌دار مقام‌های خراسان نیست. ججو صدای خاصی دارد و البته در صورت شنیده شدن می‌تواند به دلِ مخاطبین موسیقی پاپ هم بنشیند. یادمان نرود که مخاطب موسیقی پاپ پس از ارتباط با این صدا باید با موسیقی هم کنار بیاید و بازهم چنین قابلیتی در این موسیقی وجود دارد. صدای خواننده با اشعار رابطه بسیار خوبی دارد و حس‌ها را به درستی منتقل می‌کند. همچنین اشعار باوجود اینکه کلاسیک و معاصر هستند فضای نزدیکی دارند و مخاطب با عوض شدن هر قطعه در فضا و زمان جدیدی نمی‌افتد. اشعار از حافظ، مولانا، عماد خراسانی و نجمه زارع است و بیشتر فضای عاشقانه دارند. تنها نکته‌ای که در قطعات باکلام وجود دارد حضور قطعه «دل می‌رود» است که بسیاری آن را خواندند و این بار هم با یک ملودی آشنا بر اساس وزن شعر در این آلبوم حضور دارد. تنها تغییرات در لحن و امضای خواننده است که تغییر خاصی هم نیست و در واقع اصرار برای حضور این قطعه جای سوال دارد.
«حامد بهداد»، تهیه کنند آلبوم و همچنین ججو در رابطه با نزدیک بودن موسیقی خراسان و بلوز صحبت کرده‌اند اما هیچ کدام جزئیات و دلیل قانع کننده‌ای برای این موضوع ارائه نکردند. در ظاهر و حداقل در این آلبوم چنین رابطه و نزدیکی به راحتی دیده نمی‌شود.
فارغ از تمام کم و کاستی‌هایی که هر جوانی در اولین تجربه خود دارد این آلبوم نشان می‌دهد که گروه سازندگانش دغدغه دارند و با وجود حضور نامی چون حامد بهداد، موج سواری نکردند و با داد و قال و تبلیغات کاذب سعی نکردند نامشان را مطرح کنند.
مشخصات آلبوم:
عنوان: سمبل
ژانر: تلفیقی
زمان انتشار: مهر 1394
اولین برخورد هر مخاطبی با این آلبوم و البته هر آلبوم دیگری نامی است که خالقانش برایش در نظر گرفته‌اند. همچنین نام تولیدکننده اثر هم در الویت برای شناخت اثر است. حالا با آلبومی طرف هستیم که به ما یادآوری می‌کند نام‌ها می‌تواند بسیار دور از موسیقی باشد و به احتمال زیاد این دوری هیچ کمکی به هیچ‌یک از جنبه‌های یک اثر هنری نمی‌کند. نام این آلبوم «سمبل» است و با توجه به اشاره‌هایی که «ججو» در معرفی آلبوم کرده، می‌تواند در مبارزه با سمبل‌کاری باشد. البته که «ججو» نامِ یک سردار مبارز است حالا شاید با یک مبارز روبه‌رو هستیم که با سمبل کاری می‌جنگد اما اگر این فرض درست باشد هم مبارزه‌ای تمام عیار در کار نیست و محتوای آلبوم انتقاد زیادی در خود ندارد. در نهایت این اسامیِ عجیب و بی‌ربط به محتوای آلبوم و دنیای موسیقی، بیش از هر چیز مخاطبِ کم حوصله امروز را دور می‌کند. حتی اگر با جستجو هم پی به معانی و خط و ربط این داستان ببرد به راحتی حق دارد بگوید: که چی؟ به هر حال صاحبان اثر در جذب مخاطب بیشترین مسئولیت را دارند و در غیر این صورت چه نیازی به انتشار آن احساس کردند. خلاصه همان‌قدر که یک مخاطب احتمال می‌دهد نام یک محصول غذایی یا صنعتی سمبل باشد همان مقدار هم حدس می‌زند نام یک آلبوم موسیقی می‌تواند سمبل باشد.
واضح است که نام تنها نمادی از آلبوم است و نکته اصل، موسیقی و محتوا است. سبک و سیاق اصلی که در اجزای مختلف آلبوم می‌توان دید، راک یا بهتر است بگوییم بلوز-راک است. ساختار موسیقی در تمام آهنگ‌ها دور از پیچیدگی است؛ ملودی‌ها راحت درک می‌شود و همچنین ساختار چند لایه در موسیقی حاکم نیست و البته این موضوع می‌تواند یک مزیت باشد تا مخاطبِ بدنه اصلی استقبال بیشتری نشان دهد. بهتر است بگوییم «امیر راحتی» به عنوان آهنگساز و تنظیم‌کننده این آلبوم بسیار کلاسیک و در چارچوب مشخص عمل می‌کند و علاقه‌ای به تجربه‌ی فضاهای جدید در استایل خودش نشان نمی‌دهد. اصولاً هم قرار نیست هر آلبوم یا موزیسین، نوآوریِ خاص یا دست آورد جدیدی داشته باشد بلکه بسیاری از آثار تاریخ موسیقی هم در بسیاری از موارد دنباله‌رو بودند.
«سمبل» هشت قطعه دارد که تنها ترک آخر به نامِ «بی‌کلام» کلام ندارد و بقیه قطعات با صدای ججو است. حضور یک قطعه بی‌کلام آن هم در پایان کمی عجیب است چراکه نه به کلیت آلبوم کمکی کرده و نه نقش فضاشکن در میانه را بازی می‌کند. نکته‌ای که این آلبوم را در بازار موسیقی مهم می‌کند انتخاب اشعار و نوع خوانش است. صدای ججو به گونه‌ای برآمده از محیطش یعنی خراسان است و یادآور خلوص آواز مقامی. البته به نظر می‌رسد این نزدیکی تنها در جنس صدا باقی مانده و از نظر المان‌های موسیقی وام‌دار مقام‌های خراسان نیست. ججو صدای خاصی دارد و البته در صورت شنیده شدن می‌تواند به دلِ مخاطبین موسیقی پاپ هم بنشیند. یادمان نرود که مخاطب موسیقی پاپ پس از ارتباط با این صدا باید با موسیقی هم کنار بیاید و بازهم چنین قابلیتی در این موسیقی وجود دارد. صدای خواننده با اشعار رابطه بسیار خوبی دارد و حس‌ها را به درستی منتقل می‌کند. همچنین اشعار باوجود اینکه کلاسیک و معاصر هستند فضای نزدیکی دارند و مخاطب با عوض شدن هر قطعه در فضا و زمان جدیدی نمی‌افتد. اشعار از حافظ، مولانا، عماد خراسانی و نجمه زارع است و بیشتر فضای عاشقانه دارند. تنها نکته‌ای که در قطعات باکلام وجود دارد حضور قطعه «دل می‌رود» است که بسیاری آن را خواندند و این بار هم با یک ملودی آشنا بر اساس وزن شعر در این آلبوم حضور دارد. تنها تغییرات در لحن و امضای خواننده است که تغییر خاصی هم نیست و در واقع اصرار برای حضور این قطعه جای سوال دارد.
«حامد بهداد»، تهیه کنند آلبوم و همچنین ججو در رابطه با نزدیک بودن موسیقی خراسان و بلوز صحبت کرده‌اند اما هیچ کدام جزئیات و دلیل قانع کننده‌ای برای این موضوع ارائه نکردند. در ظاهر و حداقل در این آلبوم چنین رابطه و نزدیکی به راحتی دیده نمی‌شود.
فارغ از تمام کم و کاستی‌هایی که هر جوانی در اولین تجربه خود دارد این آلبوم نشان می‌دهد که گروه سازندگانش دغدغه دارند و با وجود حضور نامی چون حامد بهداد، موج سواری نکردند و با داد و قال و تبلیغات کاذب سعی نکردند نامشان را مطرح کنند.
مشخصات آلبوم:
عنوان: سمبل
ژانر: تلفیقی
خواننده: ججو
اشعار: حافظ، مولانا، عماد خراسانی، نجمه زارع
آهنگساز: ججو، امیر راحتی
تنظیم‌کننده: امیر راحتی
نوازنده‌ها: امیر راحتی، محمدجواد سام نژاد، فریدون فرهادی، پویا قلی نژاد، صمد برقی، مجتبی شاکری
ضبط: استودیو سام
ضبط: استودیو سام
میکس و مسترینگ: محمدجواد سام‌نژاد
تهیه کننده: حامد بهداد
تهیه کننده: حامد بهداد
مدیر اجرایی: رضا کریمی تبار
انتشارات: نشر موسیقی کوک
عکس و طرح: امیر بیرمی اوغاز
تعداد قطعات: 8
| منتقد | ستاره |
|---|---|
| آرش افشار (منتقد موسیقی) |
   |
| خسرو خسروپرویز (روزنامه‌نگار) |
|
| سميه قاضی‌زاده (روزنامه‌نگار) |
|
| علیرضا سعيدی (روزنامه‌نگار) |
|
| حسین سليمی (روزنامه‌نگار) |
|
| سهیلا صديقی (روزنامه‌نگار) |
|
| سهند آدم‌عارف (روزنامه‌نگار) |
|
| امیرحسین ناظم‌زاده (روزنامه‌نگار) |
|
منبع:
اختصاصی موسیقی ما
تاریخ انتشار : چهارشنبه 9 تیر 1395 - 13:20
اخبار مرتبط
هدیه عوامل آلبوم «سَمبَل» به مخاطبان از تماشاخانه «موسیقی ما»
 |
|||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
آخرین مطالب
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
سیمرغ برای سومین بار تمدید شد
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
اختصاصی موسیقی ما
در همکاری مجدد با علیرضا افکاری
ظهر روز یکشنبه ۲۷ آبان
از شانزدهم آبان و به همت موسسه «آوای فروهر»
نشست خبری پروژه‌ی «سیمرغ» اثر استاد آهنگساز با حضور آرش امینی، حبیب صبور و مصطفی جعفری برگزار شد
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
پس از یک دهه دوری از صحنه
عکس‌های اختصاصی موسیقی ما
میثم مروستی از شکل‌گیری لیمبا گفت
افزودن یک دیدگاه جدید